Զգաց մահվան սարսափը

  Սկսնակ մի արդյունաբերող ընտանիքով բնակություն հաստատեց Միացիալ Նահանգների արևմտյան կողմի խիտ անտառներում: Նրանց փայտյա տնակը կանգնած էր անտառի հենց եզրին: Մի գիշեր, երբ ընտանիքի հայրն ու երեխաները վաղուց է, ինչ քնած էին, ավարտելով հաջորդ օրվա պատրաստությունները՝ ընտանիքի մայրը որոշեց նախքան քնելը հաջորդ օրվա ցախը ևս պատրաստել: Ուստի վերցրեց զամբյուղը և գնաց ցախանոց: Մի քանի քայլ դեռ չարած՝ նա նկատեց, թե ինչպես է մի մեծ հովազ անտառից դուրս գալիս ու մեծ ոստյուններով մոտենում իրեն: Վայր գցելով ձեռքի զամբյուղը նա վազեց դեպի տուն: Կարողացավ տուն մտնել ու գցել սողնակը: Հովազը ցատկեց. փակ դռանը բախվելով՝ հարվածից բժժեց ու փռվեց գետին:

   Աղմուկից արթնացած ամուսինը իսկույն շտապեց խոհանոց. կինը անգիտակից պառկած էր հատակին: Պատուհանից նա տեսավ, որ հովազը ոտքի է կանգնում: Չհապաղեց. պատից վերցրեց հրացանը ու կրակեց: Գազանը ահեղ մռնչյունով գետին տապալվեց: Երկրորդ զարկից անշնչացավ: Այժմ կարելի էր զբաղվել կնոջով:

Կինը ուշքի եկավ…

   Բարեբախտաբար ամեն բան բարեհաջող վախճան ունեցավ: Կարճ խոսակցությունից հետո խնդրեց, որ ամուսինն իրեն մենակ թողնի: Ապա ծունկի եկավ…

Զգացել էր, թե ինչ բան է մահվան սարսափը: Ինչպե՞ս էր կանգնելու Աստծո առջև, իսկ եթե հենց այդ պահին մեռնե՞ր: Հենց այդ գիշեր նա աղաղակեց Աստծուն, խոստովանեց իր մեղքերը: Խաղաղություն գտած՝ քուն մտավ:

Անտարբեր հոգիներին Աստված հաճախ արտառոց միջադեպերով է արթնացնում մեղքի քնից:

Ահա խաղաղութեան համար դառնություն եղաւ ինձ՝ դառնություն, բայց դու սիրեցիր իմ անձը ոչնչանալու գուբից հանելով, որովհետև բոլոր մեղքերս մեջքիդ ետևը գցեցիր։ Եսայիա 38.17

Ծերունին շատ տրտմեց. (խրատական պատմություն)

Մի ծերունի կանչելով իր աշակերտներին ցույց է տալիս նրանց մի մաքուր թուղթ, որի մեջտեղում մի սև կետ կար...

- Ին՞չ եք տեսնում այստեղ,- հարցրեց ծերունին:

- Կետ,- պատասխանեց աշակերտներից մեկը:

- Սև կետ,- պատասխանեց մյուսը:

- Մեծ սև կետ,- հավելեց մյուսը:

Ծերունին շատ տրտմեց և լուռ նստեց մի անկյունում:

- Ի՞նչ եղավ, ուսուցի'չ,- հարցրին աշակերտները:

- Շատ եմ ցավում, - պատասխանեց ծերունին, - որ իմ աշակերտները տեսան միայն սև կետը, բայց ոչ ոք չնկատեց մաքուր թուղթը...:

Որքա՜ն հաճախ ենք մենք դատում մարդուն տեսնելով միայն փոքրիկ թերությունը ու մոռանալով ու չնկատելով արժանիքները:

Հաշտ և անհաշտ ընտանիքները: (Խրատական պատմություն)

  Կողք-կողքի ապրում էին երկու հարևան ընտանիքներ. մեկը` հավատացյալ, մյուսը` անհավատ:
   Անհավատ զույգը շարունակ կռվում էր, իսկ հոգևորները միշտ հաշտ ու համերաշխ, լուռ ապրում էին:
   Մի օր անհավատ ընտանիքի կինն ամուսնուն ասում է.
- Գնա նրանց տուն և տե՛ս, թե ինչ են անում, որ իրենց ընտանիքում աղմուկ չկա և ինչն է պատճառը, որ խաղաղ ապրում են:
   Ամուսինը գնում և թաքնվում է մի հարմար տեղ և հետևում նրանց: Տեսնում է, որ հարևանի կինը լվանում է հատակը, բայց հանկարծ ինչ-որ բան շեղում է նրա ուշադրությունը, և նա գործը կիսատ թողնելով վազում է խոհանոց: Այդ պահին ներս է մտնում նրա ամուսինը և, չնկատելով ջրով լի դույլը, ոտքով դիպչում է և դույլը շրջվում. ամբողջ ջուրը թափվում է սենյակում: Այդ պահին գալիս է կինը և ամուսնուց ներողություն խնդրում` ասելով.
- Ների՛ր, թանկագինս, ես էի մեղավոր, դույլը հարմար տեղ չէի դրել... Ամուսինն առարկում է.
- Ո՛չ, դո՛ւ ինձ ներիր, ես ուշադիր չէի ու չնկատեցի դույլը…
Թաքնված հարևանը զարմացած վերադառնում է տուն: Կինը հարցնում է.
- Դե ասա, ի՞նչ պարզեցիր:
Ամուսինը պատասխանում է.
- Հասկանո՞ւմ ես, մեր ընտանիքում բոլորը ճիշտ են և անմեղ, իսկ նրանց ընտանիքում բոլորը մեղավոր են:
   Այո, երբ արդարանում ես և դիմացինին մեղադրում, երբեք չես ուղղվի, այլ հակառակը. կատես և կարհամարես ու արդյունքում կլինի անհաշտություն: Իսկ երբ առաջինը քեզ մեղադրես, խաղաղություն, սեր և համերաշխություն կշահես:

Ընկղմվել էին ջրերի հորձանուտի մեջ և խեղտվել:

   Նիագարա գետի ափին, այնտեղ, որտեղից սկիզբ է առնում Նիագարայի ջրվեժը, ուր ջուրը հավաքվելով դառնում է փրփրադեզ ու խռովահույզ, իսկ ապա արագընթաց հոսում ցած, կանգնեցված է մի ցուցանակ: Այն բոլորին զգուշացնում է, որ դրանից այն կողմ ջրվեժն է և նավարկել չի կարելի: Ցավոք, եղել են դեպքեր, երբ ցուցանակը անտեսելու պատճառով մարդիկ զրկվել են իրենց կյանքից:

   Այնպես էր պատահել նաև երկու երիտասարդների հետ. նրանք վտանգը նկատել էին միայն ցուցանակն անցնելուց հետո, բայց արդեն ուշ էր եղել: Փորձել էին թիավարելով փախուստ տալ, սակայն բոլոր ջանքերն ու օգնության ճիչերը ապարդյուն էին անցել: Նրանք մի ակնթարթում ընկղմվել էին ջրերի հորձանուտի մեջ և խեղտվել:

   Այս պատմությունը մեր «կյանքի գետի» ճիշտ արտացոլումն է: Բոլորիս` մեծ ու փոքր, երիտասարդ ու չափահաս, հարուստ ու աղքատ, «նավարկում ենք այդ գետով»: Նավարկում ենք առանց մտահոգվելու, թե որտեղ է վերջանալու մեր նավարկությունը: Նա, որ դեռևս փրկված չե, հավիտենական դատապարտության ճանապարհին է. Ունի չխոստովանած մեղքեր, ուստի չի կարող երկինք գնալ:

   Աստված իր Որդուն այս աշխարհ ուղարկեց, որպեսզի իր վրա առնի մեր մեղքերը և մեզ քավություն տա: Ծով համբերությամբ նա մարդկանց շարունակ ցույց է տալիս, փրկության միակ ուղին:

Հիսո՛ւսն է փրկության միակ ուղին:

Երեք շատ հետաքրքիր պատմություն Աստծո սիրո և ողորմության մասին

Մի հավացյալ պատմեց հետևյալը. «Մի երեկո աշխատանքից տուն էի վերադառնում: Ճանապարհս անցնում էր խարխուլ հյուղակների կողքով: Խրճիթներից մեկում աղոտ լույս էր վառվում, և մի ձայն, կարծես ինձ ասում էր, որ ներս մտնեմ: Ես շատ հոգնած էի, ուստի ինձ ստիպեցի հրաժարվել այդ մտքից և ճանապարհս շարունակեցի: Բայց շատ չանցած ստիպված էի ետ դառնալ և մտնել այդ խրճիթը, որովհետև ներքին մղումը շատ էր ուժեղ:

Երեք պատմություն մեկ տեսանյութում։ Դիտեք այստեղ

Ինչպե՞ս կարող է շունդ քեզ պաշտպանել

   Արձակուրդն Անգլիայում անցկացնելուց հետո միսիոները վերադարձավ Բիրմա` հետը բերելով պղնձե մի շան արձանիկ: Այն տեղադրեց տան առջև` երևացող մի տեղում: Շուտով արձանը գրավեց հարևանների ուշադրությունը: Նրանք չէին կարողանում կռահել արձանը դռան մոտ տեղադրելու իմաստը: Ուստի, մի օր այդ մասին հարցրեցին տանտիրոջը: Վերջինս պատասխանեց, որ ինքը մենակ է և գիշերները տունը հսկելու անհրաժեշտություն կա: Վտանգի դեպքում շունն իրեն կզգուշացնի: Մարդիկ ծիծաղեցին այս պատասխանի վրա: «Շունդ ո՛չ հաչում է, ոչ՛ կծում, ինչպե՞ս կարող է քեզ գողերից պաշտպանել:Ընդամենը մի արձան է այն»,-ասացին նրանք: «Այդ դեպքում, ասացեք ինձ, ինչի՞ց են շինված ձեր արձանները: Փայտից, քարից կամ մետաղից չե՞ն: Իմ այս շան նման դրանք էլ ո՛չ լսում են, ո՛չ տեսնում, բայց դուք դրանց առաջ երկրպագություն եք անում: Աղոթում եք ու հավատում, թե դրանք ձեզ կպաշտպանեն: Քանի՛ անգամ եմ ձեզ ասել, թե միակ ճշմարիտ Աստվածը երկնքում է և որ Նա Իր Միածին Որդուն աշխարհ ուղարկեց, որպեսզի ով հավատա Նրան, հավիտենական կյանք ունենա: Ուրեմն, նետեցե՛ք այդ անկենդան արձանները և Աստծու՛ն դարձեք»:

   Եվ դեռ շատերին էր հիշեցնում այդ շան արձանը. «Ահա՛ այսպիսին են ձեր կուռքերը»:

Այս մասին Հովհաննես առաքյալն ասում է. 

«Որդեակնե՛ր, հեռո՛ւ պահեցէք դուք ձեզ կռապաշտութիւնից:» (1 Հով. 5:21):

Աստծո հզոր ծրագիրը պատերազմում։ (Գեդեոն)

Իսրայելի որդիները չարիք գործեցին Տիրոջ առաջ, և Տերը նրանց յոթ տարի մադիանացիների ձեռքը մատնեց։ Եվ մադիանացիների ձեռքը սաստկացավ Իսրայելի վրա. Իսրայելի որդիները մադիանացիների պատճառով իրենց համար սարերի մեջ խոռոչներ, քարայրեր և պատնեշներ շինեցին։ Ամբողջը լսեք այստեղ

Ձեր գլխին թագ չկա...

   Մի անգամ Իտալիայի թագավոր Հումբերտն իր սովորական զբոսանքի ժամանակ նկատեց երկու փոքրիկ տղաների, որոնք ինչ-որ բանի մասին վիճում էին: Նրանք աչքից բաց չէին թողնում թագավորին և մի քանի անգամ մատով ցույց տվեցին նրան... Վերջապես, նրանցից մեկը վճռականորեն գնաց դեպի թագավորը, հանեց գլխարկը, խոնարհվեց և ասաց.

-Ներեցե՛ք, խնդրում եմ, պարո՛ն, ճիշտ է, չէ՞, որ Դուք թագավորը չեք:

-Ինչո՞ւ ես կարծում, թե ես թագավորը չեմ,- ժպտալով հարցրեց նա:

-Որովհետև... - և տղան լռեց: Նրան օգնության եկավ ընկերը.

-Որովհետև Ձեր գլխին թագ չկա... Նա կարծում է, թե թագավորները միշտ թագ են կրում: Բա րի՛ եղեք, ասացեք նրան, որ ես ճիշտ եմ ասում, թե Դուք թագավորն եք:

-Ինչ արած,- ասաց Հումբերտը,- խոստովանում եմ, որ ես թագավորն եմ:

-Օ, ես գիտեի՛ դա,- բացականչեց տղան,- Դուք, հավանաբար, թագը կրում եք միայն տոն օրերին:

-Ո՛չ, բարեկամս, - լրջորեն պատասխանեց թագավորը,- ինձ համար այն ժամանակ է տոն, երբ մոռանում եմ, որ թագ եմ կրում:

   Այո՛, միշտ չէ, որ երջանկությունն այն տեղ է, ուր թագն է, հարստությունն ու փառքը: Երջանկությունն այն տեղ է, ուր խիղճը հանգիստ է, շրջապատողների հետ խաղաղություն կա, և որտեղ բավարարվում են քչով:

Մի քանի կարևոր հորդոր Khblog-ի կողմից։ Երբ պատերազմը վերջանա․․․

Մի քանի կարևոր հորդոր Խաղաղություն բլոգի կողմից։ Սա նաև մխիթարական հորդոր է։ Աղոթք արեք միակ Աստծուն՝ Հիսուսին։ 

  (Այս տեսանյութի խոսքերը պատկանում են Խաղաղություն բլոգին)։ Լսեք այստեղ