Խաղաղություն

Իմ աղոթքի կյանքում եղել են դեպքեր, երբ Աստված ինձ խրախուսել է աղոթել համարձակ և համարձակ մարգարեական հռչակումներ անել: Ես ուզում եմ, որ իմ սիրտը միշտ լցված լինի ծարավով և փափագով առ Աստված: Այդ խանդավառ ձգտումը ծնում է հնազանդություն, ինչն էլ առաջնորդում է զարմանահրաշ արկածների Նրա հետ, արկածներ, որոնք օգնում են Նրա սրտի և Նրա ճանապարհների ճանաչողության մեջ աճելուն:    « Նրանց աղոթելուց հետո շարժվեց այն տեղը, որտեղ հավաքված էին, և բոլորը լցվեցին Սուրբ Հոգով ու Աստծու խոսքն էին քարոզում համարձակությամբ» (Գործք առաքելոց 4.31):     Տվե՛ք Աստծուն 15 րոպե ձեր աղոթքի մեջ.  * Նայե՛ք, թե ինչ էր կատարվում, երբ առաջին դարի եկեղեցին միաբան աղոթում էր: Լսե՛ք, թե այսօր շատերը ինչ են վերապրում աղոթքի մեջ: Խնդրե՛ք Տիրոջից աղոթքի մեջ նման համարձակություն, եթե ցանկանում եք ունենալ: * Փափագն առ Աստված գալիս է Նրա հետ զրույցի մեջ անցկացրած մեր ժամանակից:  * Այսօր կարդացեք Գործք առաքելոցի առաջին 4 գլուխները: Արդյոք տեսնո՞ւմ եք, որ մենք մեր ազգի մեջ արթնության կարիք ունենք: Խնդրե՛ք Տիրոջից, որ դուք նույնպե

¹ Երգողների գլխավորին։ Դավթի սաղմոս։ Տե՛ր, դու ինձ քննեցիր և ճանաչեցիր։ ² Դու գիտես իմ նստելն ու վեր կենալը, հեռվից իմանում ես իմ մտածումները։ ³ Քննում ես իմ գնալն ու պառկելը և գիտես իմ բոլոր ճանապարհները, ⁴ Որովհետև դեռ խոսք չկա իմ լեզվի վրա, ահա, ո՜վ Տեր, դու բոլորը գիտես։ ⁵ Ինձ շրջապատում ես իմ հետևից ու առջևից և քո ձեռքը դրել ես ինձ վրա։ ⁶ Այս գիտությունը շատ զարմանալի է ինձ համար, բարձր է, չեմ կարողանում հասնել նրան։ ⁷ Ո՞ւր գնամ քո Հոգուց և քո ներկայությունից ո՞ւր փախչեմ։ ⁸ Եթե վեր ելնեմ երկինք, դու այնտեղ ես, և եթե պառկեմ դժոխքի մեջ, ահա դու այնտեղ ես։ ⁹ Եթե արշալույսի թևերն առնեմ և բնակվեմ ծովի վերջին ծայրերին, ¹⁰ Այնտեղ էլ քո ձեռքն է առաջնորդելու ինձ, և քո աջն է բռնելու ինձ։ ¹¹ Եթե ասեմ. «Թող խավարն ինձ ծածկի», այն ժամանակ գիշերն էլ լույս կդառնա իմ շուրջը։ ¹² Մութն էլ խավար չէ քեզ համար, գիշերն էլ լույս է ցերեկի պես, խավարն էլ լույսի պես է քեզ համար։ ¹³ Որովհետև դու ստեղծեցիր իմ ներքին անդամները և ծածկեցիր ինձ իմ մոր որովայնում։  (Սաղմոս 139:1-13)

Ականավոր մի բժիշկ, որը հավատում ու ծառայում էր Աստծուն, այցելեց մի կնոջ: Այդ կինը հաշտ չեր Աստծո հետ. միշտ զբաղված էր իր անձնական գործերով: Կարևորն իր համար գործերն էին. ո՛չ Աստծուն էր հավատում, ո՛չ Աստծու Խոսքին, ո՛չ էլ Քրիստոսի պարգևած կատարյալ փրկությանը:    Տան դռանը մոտենալու համար նախ պետք էր անցներ տախտակի կտորի վրայով: Բժշկին թվաց, թե տախտակի կտորն հուսալի չե: «Վտանգավոր չէ, կարող ես վստահ լինել, շատերն են անցել դրա վրայով»,-բացականչեց կինը: Կնոջ խոսքերից բժիշկը քաջալերված` կարողացավ մյուս կողմն անցնել: Տունը կայացավ հետևյալ խոսակցությունը: «Վարվի՛ր ճիշտ այնպես, ինչպես ես. ես հավատացի քո խոսքին ու անցա այդ փայտի վրայով ու ապահով տեղ հասա: Ես հավատացի այդ փոքրիկ կամրջի ապահովությանը և ահա այստեղ եմ: Աստված իր ճշմարիտ Խոսքի մեջ ասում է, որ պետք է հավատալ Տեր Հիսուսին: «Եվ ով որ նրան հավատա, ամոթով չպիտի մնա» (1Պետրոս 2,6): Հավատա՛ Աստծու խոսքին, նա քեզ ապահով մյուս կողմ պիտի անցկացնի»:    Այդ օրը, վերջապես, կինը հասկացավ իր մեղավոր վիճակը ու սրտում խաղաղություն գտավ:    Կարդա՛ Գո

Տարիներ առաջ մի հարուստ ու ազդեցիկ մարդ է լինում: Մի օր նրա կրտսեր որդին ձիով վերադառնում է որսից և սկսում է մի խեղճ գյուղացու ցանած ու նոր ջրած արտի միջով անցնել: Արտում աշխատող գյուղացու տղան խնդրում է նրան, որ չանցնի, բայց նա չի լսում: Արգելելու համար տղան նրա առջև է դուրս գալիս, իսկ նա, կարծելով, թե իր վրա է հարձակվում, կրակում է տղայի վրա։ Տղան մահանում է:    Մեռած տղայի հայրը ոչ մի վկա կամ փաստաբան չի ունենում: Դատավարության ժամանակ դատավորին ասում է.    - Պարո՛ն դատավոր, վկաներս վախեցան գալ, և փաստաբան էլ չունեմ, ես աղքատ ու թշվառ մեկն եմ: Իմ պաշտպանն Աստված է, իսկ վկաներս արդարությունն ու ճշմարտությունն են:     Կարճ լռությունից հետո ամբաստանյալի առաջին վկան է կանչվում: Նա ասում է, որ ոճիրի օրը հարուստի տղան իրենց գյուղում է եղել, իսկ իրենց գյուղը ոճիրի վայրից շատ հեռու է: Ասում է, որ իրենք իբր միասին խնջույքի մեջ են եղել մինչև առավոտ, ուստի տղային զրպարտում են:     Երբ երկրորդ վկան է կանչվում, ժողովրդի մեջ մեծ իրարանցում է սկսվում, պարզվում է, որ առաջին վկան երբ դուրս է գալիս,