Մոր միակ ցավը.

   «Մայրս իսկական քրիստոնյա էր, բայց ավա՜ղ, ես հակառակ էի Աստծուն: Եվ չնայած նախատում էի բոլոր նրանց, ովքեր փորձում էին ինձ հետ խոսել հոգևոր բաների մասին, սակայն մորս լսում էի առանց հակաճառելու, որովհետև նրան սիրում էի ամբողջ սրտով: Բայց սրտումս չպահեցի նրա զգուշացումները: Հոգնած` ինձ համոզելու նրա ջանքերից, որ ապաշխարեմ, տանից հեռացա:
   Բավական ժամանակ անցավ, մի օր էլ հեռագիր ստացա, ուր ասվում էր, որ եթե անհապաղ տուն չվերադառնամ, մորս այլևս ողջ չեմ տեսնի: Կտրեցի-անցա երկար ճանապարհը… բայց ուշ էր: Ինձ առաջնորդեցին նրա սենյակը. Մայրս մահացել էր: Ձեռքի մեջ մի գրություն կար. «Սիրելի՛ զավակս, քեզ կրկին տեսնելու հույս չունեմ: Միակ ցավս այն է, որ քեզ Աստծո հետ անհաշտ թողած եմ հեռանում»:
   Այս խոսքերը խոցեցին ինձ: Պատկերացրի, որ կանգնած եմ Աստծո առաջ ու հաշիվ պիտի տամ Նրան: Հուղարկավորությունից հետո ծունկի եկա Աստծո առաջ և խոստովանեցի մեղքերս»:

Ամուսինս ամեն բառ ասում էր, բացի Հիսուսից:

2005 թվականի հունվարի 16-ին ամուսնուս կրծքավանդակի շրջանում ծանր ցավեր սկսվեցին: Մեկ ամբողջ օր նա սպասում էր աստվածային բժշկության` բժշկի չգնալով: Շատ համոզելուց հետո հասցրեցինք հիվանդանոց: Պարզվեց, որ նա ինֆարկտ է ստացել:
Այս դեպքը տեղի է ունեցել Էջմիածնի շրջ. Ծիածան գյուղում 2005 թվականին: Ամբողջը դիտեք այստեղ

Բանաստեղծի վերջին նամակը

    Անգլիացի մի հռչակավոր բանաստեղծ, որ իսկական քրիստոնյա էր, իր մահից տասներկու օր առաջ հետևյալը գրեց իր մտերիմ ընկերոջը.
«Այս աշխարհի լավն ու հաճելին իմանալու փորձառությունն եմ ունեցել: Եվ այժմ կցանկանայի հստակեցնել միտքս. առողջությունը մեծ պարգև է, բախտը պատվավոր ձևով ձեռք բերված բան է:
   Ազգակիցներն ու հավատարիմ ընկերները մեծ օրհնություն են : Սակայն, մեծագույն օրհնությունը քրիստոնյա լինելն է: Կյանքիս ընթացքում շատ եմ չարչարվել` պայքարելով նեղություների դեմ:
   Հիվանդության պատճառով վերջին երեք-չորս տարիներին սենյակիցս դուրս չեմ եկել: Այս վիճակիս, երբ առողջանալու հույս չկա և մահվան ճանապարհի մեջ եմ, կարող եմ վստահեցնել քեզ, որ ողորմած Աստված, իրոք, իր խոստումները հարգում է բոլոր նրանց հանդեպ, ովքեր Աստծուն են փնտրում:
   Հակառակ այն բանի, որ ցավ ու տանջանքի մեջ եմ, բայց խաղաղ եմ . Նա ինձ խաղաղություն տվեց: Նրանք, ովքեր կգտնեն և կսիրեն Աստծուն և ամեն բան նրա ձեռքը կհանձնեն, օրհնված են հավիտյան:
Արժե ընդունել Տեր Հիսուսին`իբրև անձիդ Փրկիչ»:

Սատանայի բանսարկությունը բացահայտվեց (վկայություն)

   «Վասն զի ծածուկ բան մը չկա, որ չհայտնվի. և գաղտուկ բան մը չէ եղած, որ երևան չելլէ» (Մարկ. 4:22):
   Այս Խոսքն ինձ համար ճշմարիտ և իրական է, որովհետև ոչ միայն հավատացել եմ այս Խոսքին, այլ այն կատարվել է իմ կյանքում:
   1992 թ. ամռանն էր: Ամուսնուս ազգականը, որն իր ընտանիքով ապրում էր Ուկրաինայում, մահացավ, և ընտանիքը նրան բերեց Հայաստան` հուղարկավորելու: Մահացածի տղային` Հայկին, որը 17 տարեկան էր, հյուրընկալեցինք մեր տանը: Ամառվա շոգին չդիմանալով, նա բացում էր մեր տան բոլոր պատուհաններն ու դռները, անգամ բաց էր թողնում տան դրսի դուռը, և միջանցիկ քամին ամբողջ օրը պտտվում էր տան մեջ:
   Ես վախենում էի, որ երեխաներս կմրսեն, բայց անհարմար էի զգում նրան արգելել` մտածելով հյուրին չնեղացնել: Հաջորդ օրը Հայկը տղայիս տարավ պատշգամբ և սկսեց խաղալ նրա հետ: Հանկարծ նա բարձրացրեց տղայիս, մի ձեռքով բռնեց երկու ոտքերից ու գլխի վրա կախած պահեց օդի մեջ, այն էլ պատշգամբից դուրս, 8 հարկ բարձրության վրա (մենք ապրում էինք 8-րդ հարկում): Այդ ժամանակ ես միջանցքում էի և երբ տեսա, որ տղայիս կախել է պատշգամբից դուրս, սիրտս նվաղեց, որտքերս թուլացան, շունչս պահած, վախը սրտիս մեջ, սառած հայացքով նայում էի ու վախենում էի ձայն հանել: Չեմ կարող ասել, թե որքան տևեց այդ սարսափազդու պահը, բայց, փառք Աստծուն, Հայկը ետ վերադարձրեց տղայիս ու իջեցրեց գետնի վրա: Ես փառք տվեցի Աստծուն, որ երեխայիս փրկեց մահից, Հայկին չնախատեցի և ամուսնուս էլ չպատմեցի այդ «սարսափ» խաղի մասին: Մի քանի օր հետո տղայիս ջերմությունը բարձրացավ, քանի որ մրսել էր: Ես նրա հետ տեղափոխվեցի հիվանդանոց, որտեղ երեխայի մոտ հայտնաբերվեց սուր բրոնխիտ և թոքաբորբ հիվանդությունը: Երբ սկեսուրս հարցրեց, թե ամառվա շոգին ինչպես մրսեց երեխան, ես նրան պատմեցի կատարվածի մասին, բայց վախենալով անախորժ խոսակցություններից, խնդրեցի նրան որ ոչ ոքի չասի այդ մասին: Սկեսուրս չդիմանալով` ասում է Հայկի մորը, մայրը հարցնում է Հայկին, իսկ նա ասում է, թէ նման բան չի եղել: Հայկի մայրը, որը վշտի մեջ էր ամուսնու մահվան պատճառով, գնում է գուշակի մոտ: Գուշակը նրան ասում է. «Ձեր բարեկամների մեջ մի երիտասարդ կին կա, որի երեխան հիվանդ է, նա քեզ համար վատ բան է խոսել, այդ պատճառով էլ նրա երեխան հիվանդացել է, լավ կլիներ, որ իրեն չար բան պատահեր, ոչ թէ երեխային»: Այս խոսքը լսելով` Հայկի մայրը չարանում է իմ դեմ և լցվում է ատելությամբ` հաստատ համոզվելով, որ ես զրպարտել եմ Հայկին: Այդ ընթացքում մենք գտնվում էինք հիվանդանոցում, բայց մեզ չայցելեցին ոչ Հայկը, ոչ էլ նրա մայրը:
   Երկար բուժումներից հետո տղայիս հետ վերադարցանք տուն: Ես փառք տվեցի Աստծուն, որ երեխաս ողջ մնաց, և Աստված կատարեց ևս մի հրաշք` իմ հիշողությունից ջնջեց ամեն բան, և ես մոռացա Հայկի արածները: Ես նույն սիրով ու հարգանքով էի վերաբերվում այդ ազգական ընտանիքի հետ, նույնիսկ նվերներ էի ուղարկում նրանց (նրանք ապրում էին Ուկրաինայում):
Տարիներ հետո Հայաստան եկավ Հայկի մայրը: Ամուսնուս հետ նրան հյուրընկալեցինք մեր տանը, տարանք տեսարժան վայրեր, կազմակերպեցինք հյուրասիրություններ: Ես նրան վկայեցի Աստծու մասին և խնդրեցի, որ կարդա Ավետարանը: Նա ինձ լսում էր սառած ու կասկածամիտ հայացքով, իսկ ես չէի հասկանում դրա պատճառը, քանի որ բոլորովին մոռացել էի այն դեպքի մասին և չգիտեի, որ այդ կինը ատում է ինձ: Երեք օր հյուրընկալելուց հետո, նվերներով ճանապարհեցինք նրան:

Ամենից լավ դեղատոմսը

   Կյանքի դժվարություններից ջղային դարձած մի կին այցելեց քրիստոնյա բժշկի: Կնոջը համբերությամբ լսելուց հետո բժիշկն ասաց. «Ձեզ համար ամենալավ դեղը Սուրբ Գիրքն է: Կարդացե՛ք այն օրական մեկ ժամ: Մեկ ամիս անց դարձյալ կգաք ինձ մոտ»: Կինը չէր սպասում նման պատասխանի և բարկացած դուրս եկավ բժշկի մոտից: Տանը, երբ արդեն հանդարտվել էր, անդրադարձավ առավոտվա միջադեպին: «Գուցե փորձեմ այդ դեղատոմսը, միևնույնն է, դրանից ո՛չ առողջությունս եմ վտանգում, և ոչ էլ որևէ դրամական վնաս եմ կրում»: Եվ նա փորձեց վերհիշել, թե վերջին անգամ երբ էր բացել Սուրբ Գիրքը: Այո՛, առօրյա հոգսերը, աշխարհիկ դժվարությունները նրան հեռու էին պահել Աստծո Խոսքը կարդալուց և աղոթելուց:
   Նա սկսեց կատարել բժշկի խորհուրդը: Մեկ ամիս անց նա կրկին բժշկի մոտ էր: «Տեսնում եմ, հնազանդ հիվանդ էք եղել, այժմ ցանկանո՞ւմ եք, որ փոխեմ ձեր դեղատոմսը»,-ասաց բժիշկը: «Ո՛չ, բժի՛շկ, ո՛չ, ես զգում եմ, որ փոխվել եմ: Ինչպե՞ս կռահեցիք, որ դրա կարիքն ունեմ»: «Ես ձեզ իմ անձնական դեղատոմսն եմ տվել, որովհետև լավ գիտեի, թե ինչ արդյունք պիտի տա»:
   Դո՛ւ էլ գործածիր նույն դեղատոմսը: