«Վասն զի ծածուկ բան մը չկա, որ չհայտնվի. և գաղտուկ բան մը չէ եղած, որ երևան չելլէ» (Մարկ. 4:22):
Այս Խոսքն ինձ համար ճշմարիտ և իրական է, որովհետև ոչ միայն հավատացել եմ այս Խոսքին, այլ այն կատարվել է իմ կյանքում:
1992 թ. ամռանն էր: Ամուսնուս ազգականը, որն իր ընտանիքով ապրում էր Ուկրաինայում, մահացավ, և ընտանիքը նրան բերեց Հայաստան` հուղարկավորելու: Մահացածի տղային` Հայկին, որը 17 տարեկան էր, հյուրընկալեցինք մեր տանը: Ամառվա շոգին չդիմանալով, նա բացում էր մեր տան բոլոր պատուհաններն ու դռները, անգամ բաց էր թողնում տան դրսի դուռը, և միջանցիկ քամին ամբողջ օրը պտտվում էր տան մեջ:
Ես վախենում էի, որ երեխաներս կմրսեն, բայց անհարմար էի զգում նրան արգելել` մտածելով հյուրին չնեղացնել: Հաջորդ օրը Հայկը տղայիս տարավ պատշգամբ և սկսեց խաղալ նրա հետ: Հանկարծ նա բարձրացրեց տղայիս, մի ձեռքով բռնեց երկու ոտքերից ու գլխի վրա կախած պահեց օդի մեջ, այն էլ պատշգամբից դուրս, 8 հարկ բարձրության վրա (մենք ապրում էինք 8-րդ հարկում): Այդ ժամանակ ես միջանցքում էի և երբ տեսա, որ տղայիս կախել է պատշգամբից դուրս, սիրտս նվաղեց, որտքերս թուլացան, շունչս պահած, վախը սրտիս մեջ, սառած հայացքով նայում էի ու վախենում էի ձայն հանել: Չեմ կարող ասել, թե որքան տևեց այդ սարսափազդու պահը, բայց, փառք Աստծուն, Հայկը ետ վերադարձրեց տղայիս ու իջեցրեց գետնի վրա: Ես փառք տվեցի Աստծուն, որ երեխայիս փրկեց մահից, Հայկին չնախատեցի և ամուսնուս էլ չպատմեցի այդ «սարսափ» խաղի մասին: Մի քանի օր հետո տղայիս ջերմությունը բարձրացավ, քանի որ մրսել էր: Ես նրա հետ տեղափոխվեցի հիվանդանոց, որտեղ երեխայի մոտ հայտնաբերվեց սուր բրոնխիտ և թոքաբորբ հիվանդությունը: Երբ սկեսուրս հարցրեց, թե ամառվա շոգին ինչպես մրսեց երեխան, ես նրան պատմեցի կատարվածի մասին, բայց վախենալով անախորժ խոսակցություններից, խնդրեցի նրան որ ոչ ոքի չասի այդ մասին: Սկեսուրս չդիմանալով` ասում է Հայկի մորը, մայրը հարցնում է Հայկին, իսկ նա ասում է, թէ նման բան չի եղել: Հայկի մայրը, որը վշտի մեջ էր ամուսնու մահվան պատճառով, գնում է գուշակի մոտ: Գուշակը նրան ասում է. «Ձեր բարեկամների մեջ մի երիտասարդ կին կա, որի երեխան հիվանդ է, նա քեզ համար վատ բան է խոսել, այդ պատճառով էլ նրա երեխան հիվանդացել է, լավ կլիներ, որ իրեն չար բան պատահեր, ոչ թէ երեխային»: Այս խոսքը լսելով` Հայկի մայրը չարանում է իմ դեմ և լցվում է ատելությամբ` հաստատ համոզվելով, որ ես զրպարտել եմ Հայկին: Այդ ընթացքում մենք գտնվում էինք հիվանդանոցում, բայց մեզ չայցելեցին ոչ Հայկը, ոչ էլ նրա մայրը:
Երկար բուժումներից հետո տղայիս հետ վերադարցանք տուն: Ես փառք տվեցի Աստծուն, որ երեխաս ողջ մնաց, և Աստված կատարեց ևս մի հրաշք` իմ հիշողությունից ջնջեց ամեն բան, և ես մոռացա Հայկի արածները: Ես նույն սիրով ու հարգանքով էի վերաբերվում այդ ազգական ընտանիքի հետ, նույնիսկ նվերներ էի ուղարկում նրանց (նրանք ապրում էին Ուկրաինայում):
Տարիներ հետո Հայաստան եկավ Հայկի մայրը: Ամուսնուս հետ նրան հյուրընկալեցինք մեր տանը, տարանք տեսարժան վայրեր, կազմակերպեցինք հյուրասիրություններ: Ես նրան վկայեցի Աստծու մասին և խնդրեցի, որ կարդա Ավետարանը: Նա ինձ լսում էր սառած ու կասկածամիտ հայացքով, իսկ ես չէի հասկանում դրա պատճառը, քանի որ բոլորովին մոռացել էի այն դեպքի մասին և չգիտեի, որ այդ կինը ատում է ինձ: Երեք օր հյուրընկալելուց հետո, նվերներով ճանապարհեցինք նրան: