Սադհուի առաջին ճամփորդությունները (1-ին մաս)

(Նախորդը՝ Անվնաս մահադեղ)
   1906-ի վաղ գարնանը Սադհուն Շիմլայից սկսեց իր միսիոներական առաջին ճամփորդությունը դեպի Տիբեթի սարահարթի հնդկական գյուղերը: Մինչ դեպի հյուսիս բարձրանալը նա որոշեց «հետախուզական» նպատակով շրջագայել Բենջաբի արևմտյան տարածքներով:
   Անընդհատ դեպի արևմուտք ճամբորդելով և Խայբերի լեռնանցքը կտրելով՝ նա վերջապես անցավ Աֆղանստանի սահմանը և տեսնելով, որ այդտեղի ժողովուրդը հոգևորապես ավելի սարսափելի վիճակում է, քան հնդիկները, որոշեց միառժամանակ մնալ այնտեղ և ավետարանել: Նա ավետարանչի հաստատուն քայլերով շրջում էր հեթանոս աֆղանների չքավոր գյուղերով և վերջապես հասավ Ջելալաբադ: Մի քանի օր ավետարանելու արդյունքում նրան լրտես հայտարարեցին և դուրս վռնդեցին քաղաքից: Մի քանի երիտասարդներ որոշեցին գիշերը ճանապարհին սրախողխող անել նրան, բայց բնիկներից մեկը, պատահաբար իմանալով այդ մասին, զգուշացրեց Սադհուին, որովհետև նրա մեջ միայն անկեղծություն և մաքրություն էր տեսել: Սադհուն հեռացավ քաղաքից և մոտակա առաջին գյուղը հասնելով՝ ապաստան փնտրեց, բայց գյուղացիները նրան գիշերելու տեղ չտվեցին: Գյուղից դուրս գալով՝ նա տեսավ ճամփեզրի խարխուլ, դատարկ ու անբնակ պանդոկը և այնտեղ հանգրվանեց: Երբ առավոտյան դուրս եկավ պանդոկից, անցնող գյուղացիները, նրան տեսնելով զարմացած աղաղակեցին. «Դու ո՞ղջ ես մնացել... ուրեմն իսկապես Աստծո ընտրյալ ես»: Պարզվեց, որ այդ պանդոկը օձերով, կարիճներով, թունավոր միջատներով, մեռածների ոսկորներով ու հիվանդություններով լցված որջ էր, և այնտեղ մտնող անտեղյակ օտարականներից դեռ ոչ ոք դուրս չէր եկել: Գյուղացիները նրան բարեկամաբար գյուղ բերեցին, հյուրասիրեցին և խնդրեցին, որ իրենց գյուղում մնա: Օրեր անց նրանք Սադհուին առաջնորդեցին դեպի հարևան գյուղերը՝ վկայակոչելով նրա հետ կատարված հրաշքը և բարեպաշտ կյանքն ու բարքը: Կարճ ժամանակից աֆղաններն այնպես սիրեցին ու կապվեցի Սադհուին, որ խոստացան մտածել Քրիստոսի առաջարկած կյանքի մասին, իսկ նրանք, ովքեր իրենց սրտերը Հիսուսին տվեցին, Սադհուին առաջարկեցին ընդմիշտ մնալ իրենց մոտ: Մի քանի ամիսների ընթացքում գրագետ գյուղացիներից ոմանք գրեցին Քրիստոսի մասին Սադհուի պատմած առակներն ու հրաշքները, իսկ ոմանք ուղղակի արտագրեցին Ավետարանը՝ փոխադրելով աֆղաներենի: Շատ հուզիչ էր Սադհուի հետադարձի օրը: Բազմաթիվ գյուղացիներ, նրա աղոթքով բժշկվածներ և նորադարձ քրիստոնյաներ հավաքվել էին հրաժեշտ տալու իրենց տարածք մտած առաջին առաքյալին: Սադհուն մերժեց նրանց նյութական բոլոր աջակցությունները, բայց չկարողացավ կոտրել քրիստոնյա քույրերի սերը, ովքեր իրենց ձեռքերով Սադհուի համար բրդյա տաք ծածկոց էին գործել ու հնդկական գլխարկ-փաթաթոց կարել: Սադհուն միշտ մեծ համակրանքով ու ջերմությամբ էր պատմում Ջելալաբադում անցկացրած իր շաբաթների մասին:

Նրա հոգին խաղաղությամբ լցվեց...

   Մի ահգամ այցելուն ռադիոքարոզչին պատմեց իր դարձի գալու պատմությունը: Նա ասաց, որ սկզբում դատապարտված էր և բանտում անցկացրեց 5 տարի. ժամանակի ավարտից հետո ցանկացավ սկսել նորմալ կյանք, բայց նրա մոտ ոչինչ չստացվեց: Նա կրկին հանցագործություն կատարեց և նորի դատապարտվեց, բայց արդեն 15 տարի:
   Մի անգամ կիրակի օրը խցում նստած տեղական ռադիոյով նա լսեց քարոզ: Քարոզիչն ասում էր. «Մենք երբեք չենք կաող փրկություն ձեռք բերել մեր ուժերով, ինչքան էլ որ մենք ձգտենք անել: Փրկություն հնարավոր է ձեռք բերել միայն Տեր Հիսուս Քրիստոսին հավատքի միջոցով»: Այս քարոզից հետո նա որոշեց հանդիպել բանտի կաթոլիկ քահանայի հետ: Բայց այդ զրույցը նրան ոչինչ չտվեց, քանի որ քահանան սկսեց խոսել այն մասին, որ նա պետք է լավացնի իր պահվածքը: Բայց նա արդեն բազմակի անգամներ ձգտել էր դա անել, բայց նրա մոտ ոչինչ չէր ստացվել: Այդ ճանապարհը նրան փակուղի էր տարել:
   Դրանից հետո նա ոչ մի կերպ չէր կարողանում քնել և վերջապես աղերսանքով բղավեց. «Տե՛ր Հիսուս, ես զղջում եմ իմ մեղքերի համար և խնդրում եմ, որ դու դառնաս իմ Փրկիչն ու Տերը»: Եվ ի՞նչ կատարվեց: Նրա հոգին խաղաղությամբ լցվեց, և նա հասկացավ, որ փրկություն է ձեռք բերել:
   Մեզանից ոչ ոք չի կարող փրկություն ձեռք բերել իր սեփական ուժերով: Միայն Հիսուս Քրիստոսի զոհողության հավատքի միջոցով է հնարավոր ձեռք բերել խաղաղություն Աստծո հետ և հավիտենական կյանք:
   Արդ մենք հավատքով արդարացած լինելով, խաղաղություն ունենք Աստծո հետ՝ մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի միջոցով: Հռովմեացիս 5:1

Մեր պատերազմը արյունի եւ մարմնի հետ չէ...

Այսուհետև, եղբայրներս, զորացեք Տերով եւ Նրա զորության կարողությունով։ Եւ Աստծո սպառազինությունն հագեք, որ կարող լինեք սատանայի հնարքներին հակառակ կենալ։ Որովհետև մեր պատերազմը արյունի եւ մարմնի հետ չէ, այլ իշխանությունների եւ պետությունների հետ, այս աշխարհի խավարի աշխարհակալների հետ, այն չար հոգիների հետ, որ երկնավորների մեջ են։ Սրա համար Աստծո սպառազինությունն առեք, որ կարող լինեք հակառակ կենալ չարության օրումը, եւ ամենը կատարելով հաստատ կանգնել: Եփեսացիս 5:10-13