Հիմա վրեժ լուծելու առիթը մերն է...

   Աֆրիկայի մահմեդականների մեջ գործող մի միսիոներ իր մեքենայով և օգնական մահմեդական մի պատանու հետ ճամփորդում էր: Ճանապարհին միսիոներն սկսում է քրիստոնեական հավատի մասին խոսել, սակայն խոսքերը տղայի վրա ոչ մի ազդեցություն չեն գործում: Քիչ անց մեքենան փչանում է, և ստիպված երկուսով սկսում են նորոգել: Այդ պահին գալիս է բեռնատար մի մեքենա` վրան երկու աֆրիկացիներ: Միսիոներն ու պատանին ձեռքով կանգնելու նշան են անում նրանց, բայց վերջիններս չեն կանգնում:Մեծ ջանքերով նրանք վերջապես աշխատեցնում են իրենց մեքենան և շարունակում ճանապարհը: Ճանապարհին տեսնում են, որ իրենց մերժող աֆրիկացիների բեռնատար մեքենան ցեխի մեջ է մխրճվել և չի կարողանում դուրս գալ:
Պատանին ասում է.
- Հիմա վրեժ լուծելու առիթը մերն է, իրենց արածի համեմատ հատուցենք:
Միսիոներն ասում է.
- Ո՛չ, նրանք նեղության մեջ են, կանգնենք և օգնենք:
Երբ կանգնում են և օգնում, պատանին միսիոներին ասում է.
- Հիմա հասկանում եմ այն, ինչ ամբողջ ճանապարհին ջանում էիր ինձ բացատրել:
Այդ դեպքը պատճառ է դառնում, որ մահմեդական պատանին քրիստոնյա դառնա:

Երկինք տանող տրոլեյբուսը

   Տրոլեյբուսը գնում էր իր սովորական երթուղով: Մարդիկ իջնում էին ու բարձրանում: Վերջին կանգառներին ներսում մնացել էին երկու կին ու մի փոքրիկ, աղքատ հագնված տղա երեխա՝ մեծ ու շատ թախծոտ աչքերով: Կանանցից մեկն իջավ նախավերջին կանգառում, իսկ տոմսավաճառը, կարծելով, թե տղան նրա հետ է, ասաց.
- Տիկի՛ն, Դուք մոռացե՞լ եք Ձեր երեխային:
- Սրա՞ն, ինչ է… այսպիսի անխնամը չի կարող իմ որդին լինել,- զզվանքով պատասխանեց նա:
- Դու ո՞ւմ երեխան ես, տղա ջան, կարո՞ղ է մոլորվել ես,- հարցրեց տոմսավաճառը:
- Ե՞ս… ես ոչ ոքինն էլ չեմ, ես մենակ եմ գնում:
- Երեխաները չեն կարող ոչ ոքինը չլինել: Որտե՞ղ է մայրիկդ, դու մոլորվե՞լ ես:
- Իմ մայրիկը երկինք է գնացել, ու ես էլ եմ ուզում այնտեղ գնալ: Մորաքո՛ւյր, Դուք գիտե՞ք, թե որ համարի տրոլեյբուսն է երկինք գնում:
- Փոքրի՛կս, այդպիսի երթուղի չկա, և այնտեղ հասնելն էլ հեշտ չէ:
- Բայց ես ուզում եմ մայրիկիս տեսնել… մի՞թե ոչ մի բանով չի կարելի երկինք հասնել:
Այստեղ մյուս՝ ավելի երիտասարդ կինը մոտեցավ տղային, գրկեց նրան ու քնքշորեն սեղմեց կրծքին:
- Ի՞նչ է անունդ, տղա՛ս:
- Ընդհանրապես ես Միտյան եմ, բայց հիմա ինձ անվանում են 57:
- Ի՞նչ….
- Ես մանկատանն եմ ապրում: Այնտեղ շատ երեխաներ կան, ու ոչ ոք անուն չունի: Դաստիարակչուհին չի կարող բոլորին հիշել և մեզ թվերով է կանչում:
- Քեզ համար դժվա՞ր է այնտեղ…
- Ինձ ոչ ոք չի սիրում: Մայրիկը միշտ համբուրում էր ինձ, ինձ համար հեքիաթներ էր պատմում երեկոյան ու օրորոցային էր երգում: Մենք միասին նաև աղոթում էինք: Ես շատ եմ ուզում տեսնել մայրիկիս: Նա գնացել է ու էլ չի վերադարձել: Մորաքո՛ւյր, իսկ դուք եղե՞լ եք երկնքում:
- Դեռ ոչ, բալիկս, բայց ես գիտեմ, թե ինչպես կարելի է այնտեղ գնալ: Դու ինքնուրույն չես գտնի ճանապարհը: Ուզո՞ւմ ես քեզ մեր տուն տանեմ: Մենք միասին կապրենք ու կսպասենք Քրիստոսին: Նա կարող է մեզ տանել երկինք, որտեղ այժմ քո մայրիկն է ապրում:
   Տղայի աչքերում հույս առկայծեց: Նա սեղմվեց բարի կնոջը, ինչպես նախկինում մորն էր սեղմվում, և կինը քնքշորեն շոյեց նրա գլուխն ու սիրալիր ժպտաց: Վերջին կանգառում նրանք իջան: Տոմսավաճառն ու վարորդը երկար ժամանակ նայում էին նրանց ետևից: Նրանցից մեկն ասաց.
- Մեր երթուղում «Երկինք» կանգառը նշված չէ, բայց այնուամենայնիվ ինձ թվում է, որ այն կա այս գծում:
   Աստված բնակվում է այնտեղ, որտեղ սերն է բնակվում: Իսկ երկինքը մոտ է այնտեղից, որտեղ Աստված է բնակվում:
Բարի լուր

Մայրիկ, հրեշտակը կանչում է ինձ։ (Պատմություն երեխաների համար)

Սովորության համաձայն, այդ երեկո էլ, Կարլենը տարված էր իր խաղով, երբ մարյը ձայն տվեց․
- Կարլյո՛ւշա, գնա քնելու: Լսո՞ւմ ես, դրսում փչում է քամին, ձյան փաթիլները հարվածում են պատուհանին: Ցուրտ է, իսկ քո տաքուկ անկողինը քեզ է սպասում,- ասաց մայրը որդուն:
- Մայրի՛կ, իսկ դու ինձ հետ կաղոթե՞ս,- հարցրեց որդին:
Մայրը դեռ չէր հասցրել պատասխանել, երբ լսեց որդու աղոթքը. Ամբողջը դիտեք այստեղ
Կարդում է՝ Անուշ Մովսիսյանը

Տատիկի պատասխանը աթեիստին։ (Հետաքրքիր պատմություն)

Ամեն առավոտ մի աղքատ ծեր կին կանգնում է իր տան շեմին ու բարձրաձայն ասում.
- Փա՜ռք Տիրոջը: Եվ ամեն անգամ նրա աթեիստ հարևանը հակառակվելով ասում է.
- Աստված չկա:
- Անցնում են շաբաթներ և ծեր կինը կրկին ամեն առավոտ ձայնում է ու ասում. «Փա՜ռք Տիրոջը»:
Հարևանը կրկին, ամեն անգամ ժխտում է` ասելով․ «Աստված չկա՛»: Ամբողջը դիտեք այստեղ
Կարդում է՝ Գեղեցիկ Սարադյանը

Աստծո պատասխանը անհավատի աղոթքին։ Հիանալի պատմություն

Մի հավատացյալ երիտասարդ ընկերանում է անհավատ դեղագետի հետ ու հրավիրում իր տանը ճաշելու: Երկար զրուցելուց հետո, նա առաջարկում է ընկերոջը, վերցնել Աստծո Խոսքից մի համար` մշտական իր մոտ պահելու համար: Անհավատ երիտասարդը հազիվ է համաձայնվում, բայց չի մերժում ընկերոջը: Նա պատահական մի համար է վերցնում որի վրա գրված է լինում. Ամբողջը դիտեք այստեղ
«Եւ կանչիր ինձ նեղութեան օրումը. Եւ ես կազատեմ քեզ, եւ դու կփառաբանես ինձ»: Երիտասարդը ծիծաղում է ու ասում. «Այդ ին՞չ նեղություն պիտի պատահի ինձ, որ ես Աստծուն կանչեմ»:

Թամարան։ (Խրատական պատմութուն երեխաների համար)

Թամարան մեծանում էր աղքատ ընտանիքում։ Ծնողները չէին կարող նրա համար խաղալիքներ գնել, բայց աղջիկը, հասկանալով ընտանիքի ծանր վիճակը, երբեք այդ մասին չէր խնդրում նրանց և չէր պահանջում։ Նա կարծես չէր զգում աղքատությունը և միշտ գոհ, կենսուրախ ու հնազանդ էր։ Դասերից հետո միշտ օգնում էր մորը, խնամում էր փոքրիկ եղբորը, իսկ երեկոյան գնում էր դիմավորելու աշխատանքից վերադարձող հորը։ Ամբողջը դիտեք այստեղ
Կարդում է Սուսաննա Սարգսյանը