«Չափազանց ուրախ եմ» Հնդիկի ուրախությունը

   Մի հնդիկ վտարվեց իր տոհմից՝ Քրիստոսին հավատով ընդունելու համար: Իր այդ հավատի համար նա կրեց բազում չարչարանքներ: Մի օր ընկերներից մեկը նարն հարցրեց, թե ինչպես է դիմանում այդ բոլոր չարչարանքներին և զրկանքներին: Հնդիկը պատասխանեց.
   «Տարօրինակ է, բոլորն ինձանից հարցնում են իմ կրած նեղությունների մասին, բայց դեռ չի եղել մեկը, որ հարցնի ուրախությանս մասին»: «Ուզում ես ասել, թե Քրիստոսին հավատալով ուրախությո՞ւն ստացար»: «Չափազանց ուրախ եմ,- ասաց նորադարձ հնդիկը և երկինքը մատնացույց անելով՝ շարունակեց. - ահա՛ այնտեղ է Քրիստոսը»: Ապա ձեռքը դրեց Սուրբ Գրքի վրա. «Քրիստոս ունեմ և այս գրքի մեջ»: Եվ վերջապես ձեռքը տարավ սրտին ու բացականչեց. «Այստեղ էլ Քրիստոս ունեմ»:
    Այս դրվագը չի՞ հիշեցնում ի ծնե կույրի պատմությունը (Հովհաննես 9): Տեր Հիսուս բացեց նրա աչքերը: Ծնողները հեռացան նրանից, դպիրները ժողովարանից դուրս վռնդեցին նրան: Մնաց մենա՞կ: Ո՛չ, Տեր Հիսուսը նրա հետ էր:
    Ովքեր ընդունում են Հիսուսին, ստանալու են խաղաղություն, ուրախություն և օրհնություն:

Մի՛ զոհիր երեխաներիդ «ժամանակակից Մողոքին»

   «Քու սերնդեդ Մողոքի համար կրակէ անցնել մի՛ թողուր և քու Աստուծոյդ անունը մի՛ պղծեր։ Ես եմ Տերը (Ղևտ.18։21)։
«... Իսրայելի որդիներեն և Իսրայելի մեջ պանդխտացող օտարականներեն ով որ իր զավակներեն մեկը Մողոքին տայ, անշուշտ պէտք է մեռցուի... Ես այն մարդուն դեմ պիտի ըլլամ ու զանիկա իր ժողովրդին մէջէն կորսնցնեմ...» (Ղևտ.20։2-5)։
Ինչպես բացատրում է Սուրբ Գրոց բառարանը, Մողոքը գարշելի հեթանոսական կուռք է, որին երկրպագում էին ամորհացիները` որպես իրենց գերագույն աստվածության կամ արքայի: Այս տեղից էլ ծագել է նրա անունը (բնագրում` Մոլեխ, համապատասխանում է եբր. «մելեխ» բառին, որը նշանակում է «արքա»)։
   Թեև Աստված մահվան սպառնալիքով արգելել էր երեխաներին զոհաբերելը, սակայն Աստծո ժողովուրդը, այնուամենայնիվ, շարունակում էր պաշտամունք մատուցել Մողոքին։ Մողոքը հսկայական քարե արձան էր` ցլի մեծ գլխով և առաջ պարզված պղնձե շիկացած մարդկային ձեռքերով (շիկանում էր ներսում այրվող կրակից)։
   Թեկուզ մի ակնթարթ պատկերացրեք այդ չարագուշակ, սարսափելի իրադարձության վայրագ տեսարանը, որը տեղի էր ունենում Ենովմի որդիին ձորին մեջ (Երեմ.7։31). հսկայական կուռք, որի ներսում կրակ է վառվում, և այդ մարմնացյալ հրեշին զոհաբերվող երեխաների աղաղակ։ Ողջ-ողջ այրվող երեխաների տագնապալի, հուսահատ ճիչերը խլանում էին աղմկոտ երաժշտության մեջ։
   Գարշելի հեթանոսական ծեսը ժամանակ առ ժամանակ հարություն էր առնում Իսրայելի ժողովրդի մեջ, թեև Տերը խստորեն զգուշացրել էր, որ դա չկատարեն՝ սպառնալով այդ պղծությունն անողին կործանել ու անիծել։
   Մեր օրերում մարդիկ այդպիսի դաժանության նույնիսկ հիշատակումից փշաքաղվում են։ Մենք դատապարտում ենք անցյալը, բայց ներկայումս այդ մեղքը բազմացել է և տարածվել, օրինական տեսք է ընդունել։ Միայն թե այժմ չեն լսվում երեխաների ճիչերը. Մողոքը երեխաներին անաղմուկ է կուլ տալիս։
   Հիվանդանոցային սենյակներում մայրերը կրթված բուժանձնակազմի և ժամանակակից բուժսարքավորումների օգնությամբ անգթորեն իրենց գրկից պոկում են իրենց անպաշտպան, փոքր, բայց արդեն կյանք ունեցող և ապրել ցանկացող երեխաներին։
Աստված երեխաներին կյանք է տվել, և երեխան պետք է ապրի, բայց Մողոքը պահանջում է. «Տո՛ւր», և մայրերը, ի հեճուկս նրա՝ սատանայի, տալիս են։
   Մեծ մեղքը՝ արհեստական վիժեցումը (աբորտ), որպես անեծք հանգչում է երկրի բնակիչների վրա, և մեծ հատուցում է լինելու անմեղ սպանվածների համար։ Բայց նրանք, ովքեր գիտակցել են դա, դեռ ունեն կյանք Արարողի առջև զղջալու հնարավորություն, և Հիսուս Քրիստոսի Արյունը կլվանա այդ մեղքը նրանց հոգու վրայից։ Քանի դեռ կենդանի եք, շտապե՛ք զղջալ և ապաշխարել։
Մողոքը նվաճել է ոչ միայն այս աշխարհը, այլև երբեմն ներխուժում է քրիստոնյա ընտանիքներ։ Նա չի կարող խլել մեր երեխաների մարմինները, բայց փորձում է խոնարհեցնել մեզ, որ մենք իրեն զոհաբերենք մեր երեխաների հոգիները։ Այսօր շատ ծնողներ ընտանիքի շրջանակներում երեխաների հոգիները երկնային հացով սնելու փոխարեն թույլ են տալիս, որ երեխաները հեռուստացույցի և համակարգչի միջոցով խմեն այս աշխարհի մեղքի ու պղծության թույնը։ Կարո՞ղ են արդյոք մանկական հոգիները մնալ առողջ։ Մեղքի թույնը ախտահարում է երեխաների հոգիները, տուժում է նաև մարմինը՝ թույլ տեսողություն, խախտվում են նյարդերը, քիչ շարժունակ մկանները թուլանում են, և գլխացավն ու հյուծվածությունն ուժեղանում է։
   Դժոխքից եկող այդ ծրագրերը քրիստոնյաների տները լցնում են ճիչով, կռիվներով, պայթյուններով և սպանություններով, պղծությամբ ու բռնությամբ, ինչպես նաև դիվական շեղում ունեցող մուլտերով։ Եվ մանկական հոգիները սնվում են սուպերմենների ու բեթմենների, ուրվականների, կախարդների և մոգերի «հերոսությամբ» ու արկածներով։
    Մենք թեթևամտորեն թույլ ենք տալիս մեր երեխաներին սնվել այս աշխարհի լեշերով, նրանց համար գնում ենք դիվական խաղալիքներ, հավանություն ենք տալիս առաջին հայացքից անվտանգ թվացող համակարգչային խաղերին, երեխաներին գրանցում ենք արևելյան մենամարտի պարապմունքների և չենք մտածում, որ մենք ինքներս Աստծուց մեզ վստահված այդ թանկարժեք հոգիները հոժարակամորեն նետում ենք ժամանակակից Մողոքի շիկացած ձեռքերի մեջ։ Եվ երեխաները դանդաղ մահանում են՝ հանձնված դիվական իշխանությանը։ Չարություն, գրգռություն, ճիչ, ծեծկռտուք, անհնազանդություն՝ ահա մահացող մանկական հոգիների դառը պտուղները։
    Անցնում են տարիներ, ծերացած ծնողներն Աստծո առջև լաց են լինում իրենց երեխաների հոգիների համար, բայց հաճախ երեխաներն արդեն չեն կարող կատարել ճիշտ ընտրություն և սկսել քրիստոնեական կյանք։ Ուստի, քանի դեռ երեխաները փոքր են, մաքրե՛նք մեր տները դիվական բռնությունից, չխոնարհվենք Մողոքին, և Աստծո օրհնությունը կլինի մեզ և մեր երեխաների հետ մինչև հազար սերունդ:

Պետք է ամեն գնով փրկեր իր զավակին. (Դեպք 1988թ. երկրաշարժից)

   Ամեն օր հայրը` որդու ձեռքը բռնած, նրան տանում էր դպրոց:
-Հայրի՛կ, դու ինձ ամեն օր բերում ես դպրոց, սակայն երբեք չես գալիս դպրոցից տուն տանելու, խոսք տո՛ւր, որ այսօր գալու ես իմ հետևից…
Հայրը, մեկ վայրկյան մտածելով, պատասխանում է.
– Խոսք եմ տալիս, տղա՛ս, այսօր ես եմ գալու քո հետևից, այսօր ես եմ քեզ տանելու տուն:
Այդ օրը դեկտեմբերի 1988 թվականի Դեկտեմբերի յոթն էր, երկրաշարժի օրը: Ամբողջը դիտեք այստեղ

Քո դրամը չի կարող քեզ փրկել

    «Աստվածաշունչ ունե՞ս»,- հարցրեցին մի երիտասարդի: Վերջինս գրպանից թղթադրամների մի կապոց հանեց` ասելով. «Այս է իմ հույսի հիմքը»: «Քո դրամը չի կարող քեզ փրկել, միայն Հիսուսն է կարող հավիտենական փրկություն տալ և այն էլ ձրի: Իսկ եթե մերժես, մեղքերովդ մեռնելու ես և արժանանալու ես հավիտենական դատապարտության»: «Ես մահից չեմ վախենում: Երկու անգամ արդեն նայել եմ մահվան աչքերի մեջ` ինքնաթիռի աղետ և մեքենայի վթար»: «Այդ երկու դեպքում էլ Աստծու շնորհքն է քեզ խնայել, որ ապաշխարես: Շնորհակալությամբ ընդունի՛ր այդ շնորհը և ե՛տ դարձիր չար ճանապարհից, քանի դեռ ուշ չէ»: Երիտասարդը մտածմունքի մեջ ընկավ ու մի պահ լռեց: Ապա ասաց. «Գրեթե համոզեցի՛ր»: Եվ հեռացավ: Երկու օր անց նա վթարից մահացավ: Քսանինը տարեկան էր, արդեն նշանակված էր ամուսնության օրը ու հանկարծ...
   Արդյոք լսե՞ց Աստծու տված վերջին ազդարարությունը: Չգիտենք: Այն այսօր քեզ համար էլ է հնչում, և դու կարդում ես այս տողերը: Չե՞ս ուզում ընդունել Աստծու պատգամը: Նա ուզում է քեզ խաղաղություն տալ, փրկել, ուրախացնել, քանզի սիրում է քեզ: