Ահավոր վախճան

    Եվ քո խստասրտությամբ ու անզեղջ սրտով քո անձի դեմ բարկություն ես դիզում բարկության օրվա և Աստծո արդար դատաստանի հայտնության օրվա համար. Աստծո, որ հատուցում է յուրաքանչյուրին ըստ իր գործերի. (Հռովմայեցիս 2:5,6):
   Հաճախ էի խոսել նրա հետ փրկության մասին, սակայն նա միշտ հրաժարվել էր այդ թեմայով զրույցը շարունակել: 20 տարեկան էր, բայց արդեն մահվան դռանն էր հասել: Վիճակն անհույս էր: Այս այցիս ժամանակ փորձեցի Հիսուս Քրիստոսի վրա կենտրոնացնել փրկության ողջ խորհուրդը և շշնջացի, «Աստծո Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի արյունը սրբում է մեզ մեր բոլոր մեղքերից»: Նա ձեռքերով փակեց ականջները՝ չցանկանալով ոչինչ լսել: Մայրը ևս խնդրեց, որ այլևս այդ մասին չխոսեմ: Անշարժ մարմինը հանկարծ կենդանացավ կարծես, և նա վախվորաց ձայնով սկսեց բղավել. «Մեռնելու եմ, մեռնելու եմ»: Նա ուրիշ բառեր էլ ասաց, բայց մենք չհասկացանք: «Ընդմիշտ կորած եմ»,- սրանք էին նրա վերջին խոսքերը: Քիչ անց նա հավիտենականություն անցավ:
   Ի՜նչ ահավոր վախճան: Մեզանից ոչ ոք չի ցանկանա այդպիսի ահավոր վախճան ունենալ:
   Կարդա՛ «Առակաց 29:1»-ը: Որքա՜ն անգամներ հանդիմանված էս եղել: Ընդունե՞լ էս Տեր Հիսուսին:

Հրաշք: Ողջ վիճակով թաղված երեխաներ. (12+)

Եգիպտոսում մի մահմեդական մարդ, տեսնելով իր կնոջը Աստվածաշունչ կարդալիս, սպանում և թաղում է նրան: Կնոջ հետ ողջ վիճակում թաղում է նաև իր երկու երեխաներին կաթնակեր և 8 ամյա աղջնակներին... Ամբողջը դիտեք այստեղ

«Եթե մի բառ էլ ասես...»

   Բայց օրենքը մեջ ընկավ՝ որ հանցանքը շատանա. Բայց ուր որ ավելի եղավ մեղքը, այնտեղ ավելի եւս շատացավ շնորհքը։ Հռովմ. 5.20
   Մի տարեց քրիստոնյա, որը սովորություն ուներ տնից տուն գնար և իր համաքաղաքացիներին ծանոթացնել Հիսուսի փրկության բարի լուրին, մի օր այցելեց անառակ և ահազդու արտաքինով մի հսկայի: Հենց տան տիրոջը հայտնի դարձավ այցի նպատակը, նա մի ձեռքով բռնեց այցելուին, մյուսով երկար դանակը և սպառնալով զայրագին բացականչեց. «Եթե մի բառ էլ ասես, դանակը կխրեմ:
   Կյանքիս կեսը բանտերում եմ անցկացրել, էլ վախենալու ոչինչ չունեմ»: Այցելուն հանդարտ պատասխանեց. «Եթե Աստված թույլ տա, ուրեմ սպանիր: Բայց մինջ այդ մի բան ունեմ քեզ հայտնելու: Դեռ ժամանակ ունես, որ հոգիդ փրկես: Տեր Հիսուսը քեզ համար խաչվեց: Թեև մեղքերդ շատ են, բայց Նա քեզ կների: Ե՛կ…»: Հսկան չթողեց, որ նա շարունակի, աստիճաններից ցած գլորեց:
   Մի քանի շաբաթ անց քրիստոնյան պատահաբար անցնում էր այդ փողոցով: Միջադեպը մտաբերելով՝ նա ակամա իր հայացքը ուղղեց հսկայի տանը: Հսկան կանգնած էր պատուհանի մոտ: Նա ճանաչեց «տարօրինակ» այցելուին և նշան արեց, որ վերջինս վեր բարձրանա: Մինչ քրիստոնյան մտածում էր, հսկան ինքը իջավ, ջերմ ողջունեց ու սկսեց արտասվել: «Ես երջանիկ եմ: Շնորհակալ եմ քեզնից: Շնորհակալ եմ, որ Հիսուսի մասին ինձ հայտնեցիր ես Աստծուն այնքան շնորհակալություն եմ հայտնել, որ քեզ բերեց իմ տուն: Ների՜ր ինձ»: Ապա միասին բարձրացան վեր՝ հսկայի բնակարանը: Նա պատմեց, թե ինչպես քրիստոնյայի խոսքերը սկսել էին այրել իր հոգին, և նա ծնկի էր եկել Տիրոջ առջև:
    Դու ցանիր, աճեցնողը Տերն է... Տերը կանչում է բոլորին...

Հաշմանդամ նավապետը (վկայություն)

Ահա խաղաղության համար դառնություն եղավ ինձ՝ դառնություն, բայց դու սիրեցիր իմ անձը ոչնչանալու գուբից հանելով, որովհետև բոլոր մեղքերս մեջքիդ ետևը գցեցիր։ Եսայիա 38:17
   Չնայած նավապետը երկար տարիներ ի վեր հաշմանդամ էր, բայց ապրում էր ուրախ կյանքով և շնորհակալ սրտով, քանզի ընդունել էր վերը նշված համարի ճշմարտությունը:
   Այս է նրա ապաշխարության վկայությունը. «Ծովում անցկացրած ողջ ժամանակ Աստվածաշունչը կամ Աստված բառերը ոչ մի նշանակություն չի ունեցել ինձ համար:
Ծովայինի համար երդվելը, հայհոյելը, ստելը նրա կյանքի անբաժանելի մասն են կազմում, ինչպես քամին ու ալիքները: Մի անգամ, երբ նավաստներին սուտ պատմություն պատմեցի, խոսքս վերջացրի երդումով: Ասացի. «Եթե սուտ է ասածս, թող Աստված հարվածի ինձ և ես հաշմանդամ լինեմ»: Կարճ ժամանակ անց այս հայհոյիչ խոսքերն ինձ վերադարձրեց. ես կաղ դարձա: Երբ անօգնական պառկած էի` լի ոխով, զղջալու փոխարեն մեղադրեցի Աստծուն: Բայց նա ինձ ողորմեց: Տեր Հիսուս Քրիստոսը գտավ ինձ, և իր այրան մեջ ես գտա մեղքերիս թողությունն ու կյանքիս խաղաղությունը»:
   Նավապետը Տիրոջ հետ էր երկար տարիներ: Իր այս վկայությունը թող քո կյանքին էլ փոփոխություն բերի: