Եվ քո խստասրտությամբ ու անզեղջ սրտով քո անձի դեմ բարկություն ես դիզում բարկության օրվա և Աստծո արդար դատաստանի հայտնության օրվա համար. Աստծո, որ հատուցում է յուրաքանչյուրին ըստ իր գործերի. (Հռովմայեցիս 2:5,6):
Հաճախ էի խոսել նրա հետ փրկության մասին, սակայն նա միշտ հրաժարվել էր այդ թեմայով զրույցը շարունակել: 20 տարեկան էր, բայց արդեն մահվան դռանն էր հասել: Վիճակն անհույս էր: Այս այցիս ժամանակ փորձեցի Հիսուս Քրիստոսի վրա կենտրոնացնել փրկության ողջ խորհուրդը և շշնջացի, «Աստծո Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի արյունը սրբում է մեզ մեր բոլոր մեղքերից»: Նա ձեռքերով փակեց ականջները՝ չցանկանալով ոչինչ լսել: Մայրը ևս խնդրեց, որ այլևս այդ մասին չխոսեմ: Անշարժ մարմինը հանկարծ կենդանացավ կարծես, և նա վախվորաց ձայնով սկսեց բղավել. «Մեռնելու եմ, մեռնելու եմ»: Նա ուրիշ բառեր էլ ասաց, բայց մենք չհասկացանք: «Ընդմիշտ կորած եմ»,- սրանք էին նրա վերջին խոսքերը: Քիչ անց նա հավիտենականություն անցավ:
Ի՜նչ ահավոր վախճան: Մեզանից ոչ ոք չի ցանկանա այդպիսի ահավոր վախճան ունենալ:
Կարդա՛ «Առակաց 29:1»-ը: Որքա՜ն անգամներ հանդիմանված էս եղել: Ընդունե՞լ էս Տեր Հիսուսին: