Եզովպոսի առակներից մեկում ասվում է. «Ծարավից տոչորվող թռչունը տեսավ կտավի վրա նկարված գավաթով ջուր: Նույնիսկ չկաս կածելով, որ դա ընդամենը նկար է, նա թռավ դեպի այն՝ թևերն ուժեղ թա փահարելով: Ամբողջ ուժով հարվածվեց նկարին ու հարվածից տուժեց: Թևերը կոտրելով՝ նա ընկավ գետնին ու սպանվեց պարապ երեխաների կողմից»:
Տարիներ առաջ մի հարուստ ու ազդեցիկ մարդ է լինում: Մի օր նրա կրտսեր որդին ձիով վերադառնում է որսից և սկսում է մի խեղճ գյուղացու ցանած ու նոր ջրած արտի միջով անցնել: Արտում աշխատող գյուղացու տղան խնդրում է նրան, որ չանցնի, բայց նա չի լսում: Արգելելու համար տղան նրա առջև է դուրս գալիս, իսկ նա, կարծելով, թե իր վրա է հարձակվում, կրակում է տղայի վրա։ Տղան մահանում է: Մեռած տղայի հայրը ոչ մի վկա կամ փաստաբան չի ունենում: Դատավարության ժամանակ դատավորին ասում է. - Պարո՛ն դատավոր, վկաներս վախեցան գալ, և փաստաբան էլ չունեմ, ես աղքատ ու թշվառ մեկն եմ: Իմ պաշտպանն Աստված է, իսկ վկաներս արդարությունն ու ճշմարտությունն են: Կարճ լռությունից հետո ամբաստանյալի առաջին վկան է կանչվում: Նա ասում է, որ ոճիրի օրը հարուստի տղան իրենց գյուղում է եղել, իսկ իրենց գյուղը ոճիրի վայրից շատ հեռու է: Ասում է, որ իրենք իբր միասին խնջույքի մեջ են եղել մինչև առավոտ, ուստի տղային զրպարտում են: Երբ երկրորդ վկան է կանչվում, ժողովրդի մեջ մեծ իրարանցում է սկսվում, պարզվում է, որ առաջին վկան երբ դուրս է գալիս,
Ոմն թագավոր, մի օր որոշելով բարեգործություն անել ու ազատել հանցագործներից մեկին, գնում է բանտ, սկսում մեկ առ մեկ հարցաքննել կալանավորներին: Իսկ նրանք բոլորը, չքմեղ (անմեղ) լինելով, պատմում են, որ իրենք անմեղ ու համեստ մարդիկ են և անարդար կերպով են բանտ ընկել: Մի երիտասարդ կալանավոր, անկեղծորեն պատմելով իր գործած հանցանքների մասին, նշում է, որ ինքը արժանի էր մահվան, բայց իշխանությունը խղճալով՝ կյանք էր շնորհել ու դատապարտել ցմահ բանտարկության… Թագավորը կեղծ բարկությամբ հրամայում է բանտի վերակացուին. – Այսքան համեստ ու անմեղ մարդկանց միջից անմիջապես դո՛ւրս արեք այս գայլին, որպեսզի չմնա նրանց հետ ու իր վատ վարքով չապականի բոլորին: Վարդան Այգեկցի Իր հանցանքները ծածկողը հաջողություն չի ունենա, բայց խոստովանողն ու դրանք լքողը գթություն կգտնի։ Առակաց 28:13
Մի քանի տարի առաջ ես ներկա էի 25 ամյա մի տղայի թաղմանը։ Նա մահացել էր թմրանյութի չափից շատ դոզա ընդունելու պատճառով։ Մահվան օրը ես փորձում էի մխիթարել նրա մայրիկին։ Նա միայնակ մայր էր, իսկ այդ տղան նրա միակ զավակն էր։ Նրան այդ կորուստը անբացատրելի ցավ էր պատճառել։ Նա քրիստոնյա լինելով զայրացել էր Աստծո վրա իր որդու մահվան համար։
Պիտի մրսես, որ տաքանաս ու լավ զգաս։ Պիտի ցավի, հետո անցնի, որ հասկանաս՝ ինչքան լավ է առանց ցավի: Մի օր լացի՛ր ու կիմանաս՝ Ուրախն ինչ է: Ընկի՛ր մի օր ու կիմանաս՝ ինչ լավ բան է բարձրանալը: Պիտի լինի դատարկություն, որ լցվելուց չդատարկվես: Պիտի մթնես, որ ճանաչես՝ ով է Լույսը: Սիրի՛ր մի օր, կհասկանաս, որ չես ապրել մինչև այսօր... Պարույր Սևակ
Գյուղից քիչ հեռու, մի փոքր առանձնատանը իր երկու ծեր սպասուհիների հետ ապրում էր արդեն տարիքն առած, ոչ հարուստ մի ազնվական կին: Ապրում էին հաշտ ու համերաշխ, անվախ էին թե՛ տիրուհին, թե՛ նրա սպասուհիները, որովհետև երեքն էլ հուսացած էին իրենց Տեր Աստծուն: Ամեն երեկո նրանք փակում էին բոլոր դռներն ու լուսամուտները և հանգիստ պառկում քնելու, չնայած այն բանին, որ տունը ոչ պահակ ուներ, ոչ էլ մերձակա հարևան: Մի անգամ երեկոյան, սովորության համաձայն, փակեցին բոլոր դռներն ու լուսամուտները և գնացին քնելու: Սպասուհիների ննջարանները տան մի թևի վրա էին, իսկ տիկնոջը` մյուս: Տիրուհին սիրում էր քնից առաջ առանձնանալ, կարդալ, խորհել, աղոթել, այդ պատճառով էլ միշտ աղախիններին շուտ էր արձակում:
«․․․Յուրաքանչյուր մանկան դիմաց, որի ծնունդը խափանել են չար դեղերով, Աստված նրանցից հասուն մարդու արյուն պիտի պահանջի ահավոր ատյանում»։ Վարդան Այգեկցի Սթափվեք, սթափվեք ու մեղք մի գործեք։ Վախեցե՛ք Աստծուց և մի՛ սպանեք անմեղ երեխաներին։ Եթե այս մեղքը գործել եք, բացե՛ք ձեր սրտերն Աստծո առաջ։ Խոստովանե՛ք այս ծանր մեղքը, ներում խնդրեք և ապաշխարեք։ Տերն ասում է․ «Հիմա եկեք ու վիճաբանենք, ասում է Տերը, եթե ձեր մեղքերը կրկնակի կարմիրի պես լինեն, ձյունի պես պիտի սպիտականան. Եթե նրանք որդան կարմիրի պես լինեն, ասրի պես սպիտակ պիտի դառնան։ Եթե հոժարվեք եւ լսեք, երկրի բարիքը կ՛ուտեք։ Բայց եթե մերժեք եւ ապստամբվեք, սուրը պիտի ձեզ ուտի. Որովհետեւ Տիրոջ բերանը խոսեց»։ Եսայիա 1։18-20 «Իր հանցանքը ծածկողը չի հաջողվի, բայց խոստովանող ու թողողը ողորմություն կգտնի»։ Առակաց 28։13
Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց, օրհնյալ է հարությունը Քրիստոսի։ Տերը հաղթեց սատանային և մեզ տվեց հաղթություն և կյանք հավիտյան։ Քարոզում խոսվում է Տիրոջ հրաշափառ հարության և հաղթանակի մասին։ Եղբայրը պատմում է Ջոնաթանի պատմությունը՝ օրինակ բերելով հարության խորհուրդը։
