2 Պետրոս 2 գլուխ
Ուշադիր կարդացեք ամեն մի խոսքը...
1 Եւ սուտ մարգարէներ էլ կային այն ժողովրդի մէջ, ինչպէս ձեր մէջ էլ պիտի սուտ վարդապետներ լինեն. Որ ներս կ’մտցնեն կորստական հերձուածողութիւններ. Եւ ուրանալով այն Տիրոջը որ իրանց գնեց, իրանց վերայ շուտահաս կորուստ կ’բերեն։
2 Եւ շատ մարդիկ կ’հետեւեն նորանց կորստեանը. Որոնց պատճառով ճշմարտութեան ճանապարհը կ’հայհոյուի։
3 Եւ ագահութիւնով իրանց մտքից հնարած խօսքերով ձեզ վաճառաշահութեան կգործածեն, որոնց դատաստանը վաղուց պատրաստուած պարապ չէ, եւ նորանց կորուստը չէ ննջում։
4 Որովհետեւ եթէ Աստուած այն հրեշտակներին, որ մեղանչեցին, չ’խնայեց, այլ խաւարի կապանքովը տարտարոսը գցած դատաստանի համար պահել տուաւ.
5 Եւ առաջին աշխարհքին էլ չ’խնայեց, այլ Նոյին, որ ութերորդն էր, այն արդարութեան քարոզչին՝ պահեց երբոր ամբարիշտների աշխարհքի վերայ ջրհեղեղը ածեց.
6 Եւ Սոդոմացիների եւ Գոմորացիների քաղաքները մոխիր դարձնելով կործանմամբ դատապարտեց, յետոյ եկող ամբարիշտներին օրինակ դնելով.
7 Եւ փրկեց արդար Ղովտին որ անօրէնների անառակ վարմունքներովը ձանձրացել էր։
8 Որովհետեւ այն արդարը՝ նորանց մէջ բնակուելով՝ տեսնելովը եւ լսելովը, օրէցօր իր արդար հոգին տանջվում էր նորանց անօրէն գործերովը.
9 Տէրը գիտէ աստուածապաշտներին փրկել փորձանքից, եւ անիրաւներին պահել դատաստանի օրուայ համար որ տանջուին։
10 Մանաւանդ նորանց որ պղծալից ցանկութիւնով մարմնի ետեւից են գնում եւ տէրութիւնը անարգում, յանդուգներ, ինքնահաւաններ, որ չեն վախենում փառքը հայհոյելով։
11 Մինչդեռ հրեշտակներն, որ զօրութիւնով եւ կարողութիւնով աւելի մեծ են, հայհոյանքի դատաստանը չեն բերում նորանց վերայ Տիրոջ առաջին։
12 Իսկ սորանք ինչպէս անբան անասուններ, որ ի բնէ ծնուած են որսի եւ ապականութեան համար, հայհոյում են այն բաները որ չ’գիտեն, իրանց ապականութիւնովը կ’ապականուին։
13 Անիրաւութեան վարձքն ստանալով, որ ցերեկուայ փափկութիւնը զուարճութիւն են համարում, աղտ են եւ կեղտ, եւ իրանց խաբեբայութիւններովը զուարճանում են, ձեզ հետ միասին ուտել խմելիս։
14 Աչքեր ունին պոռնկութիւնով լիքը, որ մեղքիցը չեն դադարում. Խաբում են անհաստատ անձերին, որ ագահութիւնով բռնուած սրտեր ունին, անէծքի որդիք։
15 Որ շիտակ ճանապարհը թողած մոլորուեցան, Բէովրեան Բաղաամի ճանապարհին հետեւելով, որ անիրաւութեան վարձքը սիրեց.
16 Որ իր անօրէնութեան յանդիմանութիւնն ստացաւ. Անխօս էշը մարդի ձայնով խօսելով՝ արգիլեց մարգարէի յիմարութիւնը։
17 Սորանք անջուր աղբիւրներ են, մրրկից քշուած ամպեր, որոնց համար խաւարի մթութիւնը պահուած է յաւիտեան։
18 Որովհետեւ ունայնութեան հպարտ բաներ խօսելով՝ գիճութիւններով խաբում են մարմնի ցանկութիւններով նորանց, որ ճշմարտապէս փախել են մոլորութեան մէջ վարուողներից։
19 Նորանց ազատութիւն են խոստանում, եւ իրանք ապականութեան ծառաներ են. Որովհետեւ ինչ բանով որ մէկը յաղթուի, նորան էլ ծառան է։
20 Որովհետեւ եթէ աշխարհքի պղծութիւններիցը մեր Տէր եւ Փրկիչ Յիսուս Քրիստոսի գիտութիւնովը փախչողները կրկին նորանում շաղախուած յաղթուին, նորանց վերջը չար եղաւ քան թէ առաջինը։
21 Որովհետեւ լաւ էր նորանց որ չ’ճանաչէին արդարութեան ճանապարհը, քան թէ ճանաչեցին եւ յետ քաշուեցան այն սուրբ պատուիրանքիցը, որ աւանդուեցաւ նորանց։
22 Եւ նորանց պատահեց այն ճշմարիտ առակի խօսքը թէ Շունը վերադառնում է դէպի իր փսխածը, եւ լուացուած խոզը՝ թաւալուելու ցեխի մէջ։
Շատ ու շատ զգուշանանք ամեն մի խոսքից, որ լսում ենք...
Այլ թեմաներ
Մի անգամ Իտալիայի թագավոր Հումբերտն իր սովորական զբոսանքի ժամանակ նկատեց երկու փոքրիկ տղաների, որոնք ինչ-որ բանի մասին վիճում էին: Նրանք աչքից բաց չէին թողնում թագավորին և մի քանի անգամ մատով ցույց տվեցին նրան... Վերջապես, նրանցից մեկը վճռականորեն գնաց դեպի թագավորը, հանեց գլխարկը, խոնարհվեց և ասաց. -Ներեցե՛ք, խնդրում եմ, պարո՛ն, ճիշտ է, չէ՞, որ Դուք թագավորը չեք: -Ինչո՞ւ ես կարծում, թե ես թագավորը չեմ,- ժպտալով հարցրեց նա: -Որովհետև... - և տղան լռեց: Նրան օգնության եկավ ընկերը. -Որովհետև Ձեր գլխին թագ չկա... Նա կարծում է, թե թագավորները միշտ թագ են կրում: Բա րի՛ եղեք, ասացեք նրան, որ ես ճիշտ եմ ասում, թե Դուք թագավորն եք:
Թագավորը մի տղա է ունենում, որին աչքի լույսի պես սիրում է: Երբ տղան մի քիչ մեծանում է, թագավորը կանչում է իր քաղաքի ամենաիմաստուն մարդուն և ասում. - Վարպե՛տ, սա իմ միակ տղան է, ինձանից հետո նա է թագավորելու: Քեզ եմ հանձնում: Այնպիսի ուսում պետք է տաս, որ լավ մարդ դառնա, ողորմած ու արդար թագավոր լինի: - Լավ,- ասում է իմաստունը: [Տեսանյութ]
Գլուխ 1 ¹ Տիրոջ ծառա Մովսեսի մեռնելուց հետո Տերը խոսեց Մովսեսի սպասավոր Նավեի որդի Հեսուի հետ՝ ասելով. ² «Իմ ծառա Մովսեսը մեռավ. հիմա վե՛ր կաց, անցի՛ր այդ Հորդանան գետով այս ամբողջ ժողովրդի հետ այն երկիրը, որ ես տալիս եմ Իսրայելի որդիներին։ ³ Այն բոլոր տեղերը, ուր կկոխեն ձեր ոտքի թաթերը, ձեզ պիտի տամ, ինչպես որ ասել եմ Մովսեսին։ ⁴ Անապատից և այս Լիբանանից մինչև մեծ գետը, այսինքն՝ Եփրատ գետը, քետացիների ամբողջ երկիրը մինչև արևմտյան կողմի մեծ ծովը ձեր սահմանը կլինի։ ⁵ Ոչ մի մարդ չի կարողանա դեմ կանգնել քեզ քո կյանքի բոլոր օրերին։ Ինչպես Մովսեսի հետ էի, այդպես էլ քեզ հետ կլինեմ. չեմ լքի քեզ և անտես չեմ անի քեզ։ ⁶ Զորացի՛ր և քա՛ջ եղիր, որովհետև այս ժողովրդին դո՛ւ ժառանգել պիտի տաս այն երկիրը, որի համար երդվեցի սրանց հայրերին, որ կտամ նրանց։ ⁷ Միայն թե զորացի՛ր և շատ քա՛ջ եղիր, որպեսզի պահես և ամբողջովին կատարես այն օրենքը, որ իմ ծառա Մովսեսը պատվիրել է քեզ։ Դրանից չշեղվես աջ կամ ձախ, որպեսզի ամեն ինչում հաջողություն ունենաս, ուր էլ որ գնաս։ ⁸ Այս օրենքի գիրքը թող չհեռանա քո շուրթերից, այլ
Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ։ Այս տեսանյութում կլսեք երեք պատմություն՝ կատարված Սուրբ Ծննդյան օրերին։ 1914թ-ին Բելգիայում Սուրբ Ծննդյան մի ցուրտ գիշեր խրամատներից հանկարծ երգի ձայն լսվեց։ Նախ գերմաներեն, ապա անգլերեն հնչեց «Լուռ գիշեր»-ը։ Զինվորները, որոնք օրվա ընթացքում կրակում էին իրար վրա, վայր դնելով զենքերը, դուրս եկան խրամատներից, միմյանց ձեռք սեղմեցին, շնորհավորեցին, նույնիսկ իրենց օրապահիկներից իրար նվեր արեցին։ Մինչև հաջորդ օրը շարունակված զինադադարի ընթացքում զինվորները խոսեցին, կատակեցին, ուրախացան, նույնիսկ ֆուտբոլ խաղացին։
Պիտի մրսես, որ տաքանաս ու լավ զգաս։ Պիտի ցավի, հետո անցնի, որ հասկանաս՝ ինչքան լավ է առանց ցավի: Մի օր լացի՛ր ու կիմանաս՝ Ուրախն ինչ է: Ընկի՛ր մի օր ու կիմանաս՝ ինչ լավ բան է բարձրանալը: Պիտի լինի դատարկություն, որ լցվելուց չդատարկվես: Պիտի մթնես, որ ճանաչես՝ ով է Լույսը: Սիրի՛ր մի օր, կհասկանաս, որ չես ապրել մինչև այսօր... Պարույր Սևակ
Սկսնակ մի արդյունաբերող ընտանիքով բնակություն հաստատեց Միացիալ Նահանգների արևմտյան կողմի խիտ անտառներում: Նրանց փայտյա տնակը կանգնած էր անտառի հենց եզրին: Մի գիշեր, երբ ընտանիքի հայրն ու երեխաները վաղուց է, ինչ քնած էին, ավարտելով հաջորդ օրվա պատրաստությունները՝ ընտանիքի մայրը որոշեց նախքան քնելը հաջորդ օրվա ցախը ևս պատրաստել: Ուստի վերցրեց զամբյուղը և գնաց ցախանոց: Մի քանի քայլ դեռ չարած՝ նա նկատեց, թե ինչպես է մի մեծ հովազ անտառից դուրս գալիս ու մեծ ոստյուններով մոտենում իրեն: Վայր գցելով ձեռքի զամբյուղը նա վազեց դեպի տուն: Կարողացավ տուն մտնել ու գցել սողնակը: Հովազը ցատկեց. փակ դռանը բախվելով՝ հարվածից բժժեց ու փռվեց գետին: Աղմուկից արթնացած ամուսինը իսկույն շտապեց խոհանոց. կինը անգիտակից պառկած էր հատակին: Պատուհանից նա տեսավ, որ հովազը ոտքի է կանգնում: Չհապաղեց. պատից վերցրեց հրացանը ու կրակեց: Գազանը ահեղ մռնչյունով գետին տապալվեց: Երկրորդ զարկից անշնչացավ: Այժմ կարելի էր զբաղվել կնոջով: Կինը ուշքի եկավ… Բարեբախտաբար ամեն բան բարեհաջող վախճան ունեցավ: Կարճ խոսակցությունի
Տեսեք ինչքան վատ է, երբ որ մարդ սուտ է խոսում, և ինչքան լավ է, երբ որ արդարությամբ է վարվում։ Յաշան գլխիկոր մտավ խոհանոց: - Դու այսօր շուտ ես եկել,- դիմավորելով ասաց մայրը: Յաշան հոգոց հանեց: - Ինչ-որ բա՞ն է պատահել,- անհանգստացած հարցրեց մայրը: - Տնօրենն ինձ աշխատանքից ազատեց,- տխուր պատասխանեց Յաշան: - Ես ինքս եմ մեղավոր: Փոշին սրբելիս սայթաքեցի և կպա մի քանի բաժակի: Բաժակներն ընկան ու կոտրվեցին: Տնօրենը բարկացավ և ասաց, որ այլևս չի կարող հանդուրժել իմ անուշադրությունը: Մայրը լաց եղավ: Ամուսնու մահից հետո ընտանիքի միակ կերակրողը Յաշան էր․․․ Կարդում է Սուսաննա Սարգսյանը