Բացօդյա աղոթքաժողովը մոտենում էր իր ավարտին, երբ ներկաներից մեկը ձայն խնդրեց. «Բարեկամնե՛ր, լսեցի՞ք ելույթ ունեցողին: Ես չեմ հավատում այն ամենին, ինչ նա ասաց: Չեմ հավատում ո՛չ դժոխքի, ո՛չ դատաստանի, ո՛չ էլ Աստծուն: Կա, տեսնում եմ՝ հավատում եմ: Ողջ կյանքիս ընթացքում այս բաներից և ո՛չ մեկը չեմ տեսել: Ինչպե՞ս, ուրեմն, հավատամ»:
Ձայն խնդրեց մեկ ուրիշը. «Մարդիկ ասում են, որ այստեղ ծառեր են աճում, իսկ շուրջբոլորը կանաչ խոտ: Ինձ ասում են, որ շուրջս մարդիկ կան կանգնած: Չեմ տեսնում, ուրեմն չկան: Գուցե մտածում եք, թե խելքս թռցրել եմ, բայց ես խոսում եմ նախորդ պարոնի պես: Ես ի ծնե կույր եմ: Ողջ կյանքիս ընթացքում ո՛չ խոտ եմ տեսել, ո՛չ ծառ, ոչ իսկ՝ մարդ արարածի: Եթե պնդեմ, որ այդ ամենը գոյություն չունի, ապացուցում է, որ ես կույր եմ»: Ապա, դառնալով նախորդ ելույթ ունեցողին, ասաց. «Որքան շատ ժխտեք, այնքան ավելի եք ապացուցում, որ կույր եք՝ հոգով, կույր»:
Մենք ամենքս էլ հոգով կույր ենք ծնվում՝ մեղանչական էությամբ: Սակայն Տեր Հիսուսի ցանկությունն է տեսողություն տալ կույրին, մեր աչքերը բացել մեր կորած վիճակի վրա:
«Ես խրատ եմ տալիս քեզ, ինձանից կրակում փորձված ոսկի առ, որ հարստանաս, և սպիտակ հանդերձներ՝ որ հագնիս, որ քո մերկության ամոթը չերևա. և դեղ դիր աչքերիդ, որ տեսնես»։ Հայտնություն 3:18
