Ահա ես եկա հոգով ասելու

Մենակություն (քարոզ)

Հրայր Ամիրբեկյան

2012 դեկտեմբեր 21

  Մեկ տարի առաջ Խաղաղություն բլոգ կայքում տեղադրվեց մի թեմա հետևյալ վերնագրով. <<Աշխարհի վերջը 2012թ. դեկտեմբերին>>: Այդ թեմայից հետո անցել է մեկ տարի, սակայն աշխարհի վերջը չեղավ: Դա գալիս է ասելու, որ մարդկանց մեջ սուտ լուրեր են տարածվում, որը բերում, հանգեցնում է այն չար իրողությանը, որ մարդիկ չհավատան աշխարհի վերջի օրվա իրականությանը: Կարդա՝ 2 Պետրոս 3

3 Բայց առաջ այս գիտացէք, որ յետին օրերումը ծաղր անողներ կ’գան, որ իրանց ցանկութիւնների պէս կ’վարուին։

4 Եւ կ’ասեն. Ո՞ւր է նորա գալստեան խոստումը, վասնզի այնուհետեւ որ հայրերը վախճանեցան ամեն բան նոյնպէս կենում մնում է աշխարհքի ստեղծագործութիւնիցն հետէ։

5 Վասնզի նորանք ուզում են այս բանը մոռանալ, թէ երկինքները վաղուց էին եւ երկիրս ջրից եւ ջրով հաստատուած է Աստուծոյ խօսքովը.

6 Նորա համար այն հին աշխարհքը ջրհեղեղով ապականուած կորաւ։

7 Եւ այժմեան երկինքը եւ երկիրս նոյն խօսքովը պահպանուած պահվում են կրակի համար դատաստանի եւ ամբարիշտ մարդկանց կորստեան օրումը։

8 Բայց այս մէկն էլ ձեզանից ծածուկ չ’լինի, սիրելիներ, որ Տիրոջ մօտ մէկ օրը հազար տարուայ պէս է, եւ հազար տարին ինչպէս մէկ օր։

9 Տէրը չի ուշացնիլ խոստումը, ինչպէս ոմանք ուշացնել են կարծում, բայց երկայնամիտ է լինում մեզ վերայ, որովհետեւ չէ կամենում որ կորչողներ լինեն, բայց որ ամենն ապաշխարութեան հասնեն։

10 Բայց Տիրոջ օրը (գիշերուայ) գողի պէս կ’գայ. որ նորանում երկինքը շառաչիւնով կ’անցնէ եւ տարերքը կրակով վառուած կ’հալուին, եւ երկիրը եւ նորանում եղած բաներն էլ կ’այրուին։

11Հիմա որ սորանք ամենը հալուելու բաներ են. Ի՜նչպէս պէտք է դուք գտնուիք սուրբ եւ աստուածապաշտ վարքում։

12 Սպասելով եւ արտորալով Տիրոջ գալստեան օրին հասնել, որ նորանում երկինքները կրակով այրուած կ’լուծուին. Եւ տարերքը կրակ ընկած կ’հալուին։

13 Բայց նորա խոստմունքի պէս՝ նոր երկնքի եւ նոր երկրի ենք սպասում. Որոնցում արդարութիւն է բնակվում։

14 Սորա համար, սիրելիներ, սորանց սպասելով ջանք արէք որ անբիծ եւ անարատ գտնուիք նորա առաջին խաղաղութեան մէջ։ 

15 Եւ մեր Տիրոջ երկայնմտութիւնը փրկութիւն համարեցէք.: 2 Պետրոս 3

Իգոր Ազանով. խրատներ

Իգոր Ազանով

14659

Որտե՞ղ ես անցկացնելու...

   Եւ երբոր նորանք գնացին գնելու, փեսան եկաւ. Եւ պատրաստները նորա հետ հարսանիքը մտան, եւ դուռն փակուեցաւ։ Մատթ 25.10

   Երիտասարդը մի քանի ատամ ուներ հանելու, ուստի ատամնաբույժն առաջարկեց տեղական անզգայացման փոխարեն ծիծաղաբեր գազ օգտագործել:

Նարկոզի վիճակում հիվանդը երազ տեսավ. ինքը կանգնած էր երկնքի արքայության դարպասի մոտ, միայն, ցավոք, դրսում: Քիչ անց դարպասի դռները փակվեցին նրա առջև: Նա ցնցվեց և այդ ժամանակ էլ աչքերը բացեց:

   Թեև գազի ազդեցությունը շուտով անցավ, բայց երազի տպավորությունը դառ թարմ էր: Որոշ ժամանակ անց, սակայն, երիտասարդը մոռացության տվեց այն: Մինչդեռ Աստված չէր պատրաստվում կիսատ թողնել Իր սկսած գործը: Այդ երիտասարդը գնացքով ուղևորություն պիտի կատարեր: Երբ նա մտավ վագոն, մի բրաշուր գտավ, որ վերնագրված էր. «Որտե՞ղ ես անցկացնելու հավիտենականությունը»: Ինչ-որ մեկն, ասես դիտավորյալ, թողել էր այն դատարկ նստատեղում: Երիտասարդը հասկացավ. ինքը պետք է որոշում կայացներ: Եվ նա կատարեց իր ընտրությունը. հենց այդտեղ նա մեղքերի թողություն խնդրեց, ընդունեց Հիսուսին որպես փրկիչ:

Շնորհի դուռը դեռ բաց է, սակայն ո՞վ գիտի, թե որ պահին այն կփակվի, միգուցե և այսօ՞ր... որոշիր:

Անդրե Մյուրի

ԿԵՑԵՔ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՄԵՋ, ՔԱՆԻ ՈՐ ԻՆՔՆ ԱՍՏՎԱԾ՝ ՄԻԱՑՐԵՑ ՁԵԶ ՆՐԱ ՀԵՏ

«Եւ դուք նրանից եք Հիսուս Քրիստոսումը, որ Աստուածանից մեզ համար եղաւ իմաստութիւն եւ արդարութիւն եւ սրբութիւն եւ փրկութիւն »: 1 Կորնթ. 1: 30

   «Դուք Հիսուս Քրիստոսում եք»: Կորնթոսի հավատացյալները դեռևս թույլ էին, մարմնավոր, սակայն Պողոսն ուզում էր, որպեսզի ամենասկզբից նրանք հստակ hասկանային, որ իրենք նույնպես գտնվում են Հիսուս Քրիստոսի մեջ: Ողջ քրիստոնեական կյանքը կախված է Քրիստոսի մեջ մեր դիրքի հստակ գիտակցումից: Ամենաէականը դրա համար` մեր վստահության ամենօրյա աճն է այն բանում, որ մենք կենում ենք Հիսուս Քրիստոսում:

   Սակայն ուշադրություն դարձնենք Պողոս առաքյալի հետևյալ լրացուցիչ մտքի վրա. «Նրանից եք դուք Քրիստոս Հիսուսում …»: «Նրանից», այսինքն Աստծուց: Դրանով Պողոսն ուզում է ասել. հիշեք, որ Քրիստոսի հետ միացումը ոչ թե մեր գործն է, այլ դա Իր` Աստծո աշխատանքն է: Քանի որ Աստված Ինքը ինձ միացրեց Քրիստոսի հետ, ուրեմն Նա ինքն էլ հանդիսանում է Քրիստոսի մեջ կենալու իմ բոլոր կարիքների ամուր երաշխիքը: Պատահում է, որ հավատացյալն ասում է. «Ես Քրիստոս Հիսուսումն եմ», բայց փաստորեն նա ավելի շատ նայում է այն բանին, թե ինչ է ինքը անում, քան թե Աստծո այն զարմանալի աշխատանքին, որով ինքը միացված է Քրիստոսին:

   Մենք մտածում ենք Քրիստոսի մասին` որպես Որթի, իսկ հավատացյալի մասին` որպես ճյուղի Նրա վրա: Ուրեմն չմոռանանք մի այլ թանկագին խոսքի մասին. « ... և Իմ Հայրը մշակն է» (Հովհ. 15:1): Փրկիչն ասաց. «Ամեն տունկ զոր իմ երկնավոր Հայրս չէ տնկեր, պիտի խլվի» (Մաթ.15:13): Բայց ոչ մի ճյուղ, Նրանով պատվաստված Որթի վրա, երբեք Նրա ձեռքից չի հափշտակվի: Հավատացյալը պարտական է Հորը իր տեղի համար և Քրիստոսում ապահովության համար: Նույնպիսի սիրով, որով Հայրը զգոնությամբ հետևում է Իր Որդուն, Նա նայում և պահպանում է նաև յուրաքանչյուրին, ով կենում է Քրիստոսում: Ճյուղը օգտվում է Մշակի նույնպիսի հոգատարությունից և պահպանությունից, ինչպես և Որթը: Ինչպես Որթի, նույնպես և ճյուղերի հասակից և փարթամությունից կախված է Մշակի պատիվը և հեղինակությունը:

   Աստված, որպես Որթ ընտրելով Քրիստոսին այն աշխատանքի համար, որ պետք է կատարեր որպես Որթ, Նրան պարգևեց անհրաժեշտ ամեն ինչ: Եվ նույն Աստվածը, Որն ընտրեց ինձ և տնկեց Քրիստոսի մեջ, դրանով իսկ Իր վրա վերցրեց պարտավորություն պահպանել և ամրացնել ինձ, (եթե ես թույլ տամ Նրան այդ անելու), որպեսզի բոլոր տեսակետներով ես լինեմ արժանի և նման Քրիստոսին:

   Օ՜, եթե ես միայն լիովին դա հասկանայի, ինչպես կկենդանանար և կաճեր Աստծուց իմ կախվածության զգացմունքը: Ես այն ժամանակ կտեսնեի, որ Աստծուն անդադար աղոթքը, իսկապես, հանդիսանում է իմ կյանքի միակ կենսական պահանջը:

   Աստծո կողմից բոլոր ստեղծվածները կատարելապես համապատասխանում են իրենց նշանակությանը: Նա ստեղծեց արև, որպեսզի նա լուսավորի: Եվ ինչ հիանալի է այն կատարում իր գործը: Նա ստեղծեց աչքերը` տեսնելու համար, և ինչ հիանալի են նրանք համապատասխանում իրենց նշանակությանը: Նա ստեղծեց նոր մարդուն բարի գործերի համար, և ինչ զարմանալի է նա համապատասխանում իր նշանակությանը, «… անկե եք Քրիստոս Հիսուսում»: Աստված ուզում է, որ հավատացյալները դադարեն նայել իրենց հին բնությանը և բողոքել իրենց տկարությունից, կարծես թե Նա կանչել է նրանց մի բանի համար, որին նրանք պիտանի չեն:

   Նա ցանկանում է, որպեսզի նրանք հավատքով և ուրախությամբ ընդունեն այն հրաշալի ճշմարտությունը, որ միացնելով նրանց Քրիստոսի հետ` Նա իր վրա վերցրեց նրանց պտղաբերության և հոգևոր աճի պատասխանատվությունը:

   Օ՜, հոգի, տրվիր այդ բառերի զորավոր ներգործությանը. «Աստծուց եք դուք Քրիստոս Հիսուսում»: Մի շտապիր և օր օրի վրա քո բոլոր ցանկություններում թող Աստված լինի ամենը ամենի մեջ:

   Հիսուսն ասում է. «Իմ Հայրը Մշակն է»: Ամեն: «Տեր ես կկենամ Քրիստոսում»:

Անդրե Մյուրի

Անվնաս մահադեղը

   ''Օձեր վեր կառնեն, եւ եթէ մի մահադեղ խմեն, նորանց վնաս չի տալ. հիւանդների վերայ ձեռք կ’դնեն, եւ նորանք կ’առողջանան''։ Մարկոս 16.18

   Սունդարը հեռանում էր տանից՝ հիշելով իր Տիրոջ խոսքը. «Աղվեսները որջեր ունեն, և երկնքի թռչունները՝ բույներ, բայց Մարդու Որդին գլուխը դնելու տեղ չունի»: Տնից բավականաչափ հեռանալով և դեպի Ռուփար քաղաքը տանող անտառը հասնելով՝ նա ծունկի իջավ և ազատություն տվեց իր արցունքներին ու աղաղակին:

   Զգալով Երկնային Հոր ներկայությունն ու սերը՝ նա իր ողջ կյանքը հանձնեց իր Տիրոջը: Նա կերավ հայրական տնից ստացած աղքատիկ նախաճաշը և Աստվածաշնչից հատվածներ արտասանելով՝ հասավ Ռուփարում գործող եկեղեցի՝ իր հին ծանոթներին, հատկապես հովիվ Ռուփալին այցելելու և հանգիստ առնելու մտադրությամբ: Դեռ նոր էր եկեղեցաշենք մտել, զգաց, որ անկառավարելի գլխապտույտ ունի: Ողջույնի ձայները դեռ ականջների մեջ՝ նա ընդարմացած գետնին փռվեց:

   Նրան դիմավորող ահաբեկված քրիստոնյաներն անմիջապես վերցրին Սունդարին և հովվի տանը պառկեցրին: Այնուհետև հնդիկ ժողովրդական բժիշկ-դեղագործի կանչեցին: Նա հայտնաբերեց, որ Սունդարը սարսափելի թունավորված է, և նրա կյանքին անխուսափելի վտանգ է սպառնում: Քիչ անց Սունդարն ուշքի եկավ, և նրան պատմեցին իր հետ կատարվածը: Կարճ հարցուփորձից հետո պարզվեց, որ հայրն էր թունավորել որդու վերջին կերակուրը: Նա այլ կերպ չեր կարողացել սպանել որդուն, և որպեսզի որդին տանը չմեռներ, ու ինքը չտեսներ որդու չարչարանքները, նրան տնից վռնդել էր՝ ժողովրդին ու սինգհերին ցույց տալով նրանց հանդեպ իր հավատարմությունն ու կրոնասիրությունը:

Եւ ինչպէս Նոյի օրերը

Եւ ինչպէս Նոյի օրերն, այնպէս կ’լինի եւ մարդի Որդու գալուստը։ Որովհետեւ ինչպէս որ էին ջրհեղեղից առաջ եղած օրերը, ուտում էին եւ խմում էին, կին էին առնում եւ մարդի էին գնում, մինչեւ այն օրն, որ Նոյը մտաւ տապանը. Եւ չ’գիտացին, մինչեւ որ ջրհեղեղն եկաւ, եւ ամենքը վեր առաւ, այնպէս կ’լինի եւ մարդի Որդու գալուստը։ Այն ժամանակ երկու հոգի կ’լինին արտումը. Մէկը կ’առնուի՝ եւ մէկը կ’թողուի։ Եւ երկու հոգի մի ջաղացում կ’աղան՝ մէկը կ’առնուի եւ մէկը կ’թողուի։ Արդ՝ արթուն կացէք. Որ չ’գիտէք թէ ո՞ր ժամում ձեր Տէրը կ’գայ։ Բայց այս իմացէք, որ եթէ տան տէրը գիտենար թէ որ պահում կ’գայ գողը, արթուն կ’կենար եւ թող չէր տալ որ իր տունը ծակեն։ Սորա համար դուք էլ պատրաստ կացէք որ այն ժամին, որ դուք չէք կարծում, մարդի Որդին կ’գայ։ Մատթեոս 24:37

   Տերը շուտով գալու է, այս խոսքերը, որ մեր Տեր Հիսուսը խոսեց, այս ժամանակներում ավելի է իրականանում, երբ տեսնում ենք աշխարհում կատարվելիքը:

Պետրոս առաքեալը հստակ ասում է Նոյի օրերի մասին, երբ Նոյը պատրաստում էր տապանը: Գրված է. «...Որոնք մի ժամանակ ապստամբ էին, երբոր Աստուծոյ երկայնմտութիւնը համբերում էր նորանց Նոյի օրերումը տապանը պատրաստուելիս, որի մէջ քիչ այսինքն ութ հոգի ջրիցը պրծան» .2Պետ. 3.20: Ապստամբ մարդիկ չլսեցին արդարության քարոզչին՝ Նոյին: Աստուծոյ երկայնմտութիւնը համբերում էր նորանց Նոյի օրերումը տապանը պատրաստուելիս: Աստված համբերում էր և սպասում՝ միգուցե մեկը դառնա: Ի՞նչ եք կարծում, եթե մեկը դառնար իր չար ճանապարհից, մի՞թե չէր մտնի Նոյի հետ տապան, մի՞թե Աստված չէր փրկի նրան:

   Աստված այսօր էլ երկայնամտությամբ համբերում է մեզ, որ դառնանք մեր չար ճանապարհներից և մնտենք «Տապան»: Հետաքրքիր է, Նոյը չգնաց հավաքեր կենդանիներից ամեն տեսակ՝ արու և էգ, այլ կենդանիները եկան տապան փրկվելու համար: Զոյգ զոյգ արու եւ էգ գնացին Նոյի մօտ տապանի մէջ, ինչպէս որ Աստուած Նոյին պատուիրել էր։ Ծննդոց 7.9: Տերը այսօր էլ սպասում է մեզ: Տէրը չի ուշացնիլ խոստումը, ինչպէս ոմանք ուշացնել են կարծում, բայց երկայնամիտ է լինում մեզ վերայ, որովհետեւ չէ կամենում որ կորչողներ լինեն, բայց որ ամենն ապաշխարութեան հասնեն։ 2Պետ. 3.9: Նա սպասում է, որ մի գուցե դարձի գանք, և ի՞նչ գիտես, երևի քեզ է սպասում, մի նայիր կողքինիդ, նայիր քեզ. փրկվա՞ծ ես, ընդունե՞լ ես Հիսուսին. մի՛ ուշացիր: Դեռ դուռը բաց է, փառք Հիսուսին, որ Նա մեզ համար բարեխոսում է, Նա երկարացրեց օրերը. «...նա պիտի սերունդ տեսնէ, եւ օրերը երկարացնէ»:Եսայիա 53.10:

   Այսօր արդարություն է քարոզվում, հավատքով արդարանալ Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհքով: (Կարդա՛ Աստվածաշունչ): Տեր Հիսուսը ասում է. «Ինձ մօտ եկէք, ամեն վաստակածներ եւ բեռնաւորուածներ, եւ ես հանգիստ կ’տամ ձեզ»։ Մատթ. 11.28

«...Ինձ մօտ եկողին ես դուրս չեմ հանիլ»։ Հովհ. 6.37

Ժամանակն է ավելի լուրջ մոտենալ այս հարցին: Ոչ ոքի չնայել, ոչ ոքի կարծիքներն ու խոսքերը հաշվի չառնել: Ոչ ոք քեզ համար չխաչվեց, մեղքերիդ համար քո փոխարեն խաչի վրա չմահացավ, միայն Հիսուսը: Նա սպասում է և չի ուզում, որ կորսվենք: Այսօր դատաստանի օրը չէ, այսօր փրկության օրն է: Շտապի՛ր, աշխարհը շատ արագ գնում է կորուստ, դա այդպես է, դու լավ ես տեսնում այդ. ապաշխարի՛ր շտապի՛ր...

"Հայրի՛կ էլ աղոթք մի արա..."

   Եւ կանչիր ինձ նեղութեան օրումը. Եւ ես կազատեմ քեզ, եւ դու կփառաբանես ինձ։ Սաղմոս 50.15

   Ռիչարդ Վիվերը, նախկին հանքափորը, որ շնորհատու քարոզիչ էր, մի օր ծանր վիճակ ապրեց իր ընտանիքով: 36 ժամ է, ինչ նրանք ուտելու ոչինչ չունեին:

   Տանը ո՛չ մթերք էր մնացել, ո՛չ էլ դրամ: Նրանք երեքով նստեցին սեղանի շուրջ: Վիվերը մի հատված կարդաց Աստվածաշնչից: Ապա ծնկի եկան աղոթքի: Սակայն փոքրիկ տղան բռնեց հոր ձեռքից և ասաց. «Հայրի՛կ, էլ աղոթք մի՛ արա: Ես քաղցած եմ: Հետո կաղոթես»: Ապա լաց լինելով շրջվեց մորը. «Մայրի՜կ, ասա, որ հայրիկը էլ աղոթք չանի: Մենք ուտել ենք ուզում»: Ի՞նչ կարող էր անել հայրը. նա շարունակեց աղոթքը՝ սպասելով պատասխանի: Հանկարծ դուռը թակեցին: Վիվերը վեր կացավ և գնաց դուռը բացելու: Փոստատարն էր, Վիվերին նամակ էր բերել: Մի անծանոթ հինգ ֆունտ ստեռլինգ էր ուղարկել:

   Սիրելի՛ ընթերցող, դու այս Աստծուն ճանաչո՞ւմ ես: Թե նեղության մեջ ես և դուրս գալու ելք չես տեսնում, իմացիր, որ այդ դժվարություններից Աստված կարող է քեզ ազատել: Դու ոչ միայն դուրս գալու ելք կգտնես, այլև կճանաչես ամենակարող Աստծուն որպես Փրկիչ-Աստված, որն Իր միածին Որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին մահվան մատնեց քեզ փրկելու ամենամեծ չարիքից՝ քո մեղքերից:

Նա քեզ համար էլ ելքի ճանապարհ ունի:

1 Սկզբումն էր Բանը. Եւ Բանն Աստուծոյ մօտ էր. Եւ Բանն Աստուած էր։

2 Նա սկզբումն Աստուծոյ մօտ էր։

3 Ամեն ինչ նորանով եղաւ, եւ առանց նորան ոչինչ չ’եղաւ, ինչ որ եղաւ։

4 Նորանով էր կեանքը, եւ կեանքը մարդկանց լոյսն էր։

5 Եւ լոյսը խաւարումը լոյս է տալիս. եւ խաւարը չ’իմացաւ նորան։

6 Մի մարդ եղաւ Աստուածանից ուղարկուած, անունը Յովհաննէս։

7 Սա վկայութեան համար եկաւ, որ այն Լոյսի համար վկայէ. Որ ամենքը նորանով հաւատան։

8 Նա չէր Լոյսը, այլ որ Լոյսին համար վկայէ։

9 Այն էր ճշմարիտ Լոյսը, որ ամեն մարդի լուսաւորում է, որ գալիս է աշխարհքը։

10 Աշխարհքումն էր, եւ աշխարհքը նորանով եղաւ, եւ աշխարհքը նորան չ’ճանաչեց։

11 Իրանների մէջ եկաւ, եւ իրանները նորան չ’ընդունեցին։

12 Բայց որոնք որ նորան ընդունեցին, իշխանութիւն տուաւ նորանց Աստուծոյ որդիներ լինելու՝ նորանց, որ նորա անունին հաւատում են։

13 Որոնք ոչ արիւնից եւ ոչ մարմնի կամքից, եւ ոչ մարդի կամքից, այլ Աստուածանից ծնուեցան։

14 Եւ Բանը մարմին եղաւ՝ եւ բնակուեց մեր մէջ. եւ նորա փառքը տեսանք՝ ինչպէս Հօրից եղած միածնի փառք՝ շնորհքով եւ ճշմարտութիւնով լիքը։

Հովհաննեսի ավետարան 1գ.

Փրկություն։ Հրայր Ամիրբեկյան

   Սիրելինե՛ր, Ա Պետրոս 1.8-9-ում կարդում ենք. «...դուք չտեսած՝ կը սիրէք, զոր հիմա չեք տեսներ, բայց կը հաւատաք, և ուրախ էք անպատմելի և փառաւորեալ խնդութիւնով, Ձեր հաւատքին վախճանը ընդունելով, այսինքն հոգիներնուդ փրկութիւնը»:

   Եկեք ուշադրություն դարձնենք այս խոսքերին, և քանի որ այս խոսքերն իմ կյանքում կատարվել են, ես կպատմեմ այդ անպատմելի և փառավոր ուրախության մասին:

   Շատ հավատացյալների մեջ հարց է առաջանում՝ վերջապես մենք փրկվա՞ծ ենք, թե՞ ոչ: 

  Տարիներ առաջ ես 70 հոգու հետ ոտքով 300 կիլոմետր գնացել էի ուխտագնացության` Էջմիածնի վանքից Տաթևի վանք: Ամեն երեսուն կիլոմետր քայլելուց հետո հանգստանում էինք, զրուցում տարբեր հարցերի շուրջ: Մի օր հարց առաջացավ՝ վերջապես մեզանից ո՞վ է փրկված:

    Ուխտագնացության որոշ մասնակիցներ ասացին, որ իրենք մեղավոր են ու փրկվելու համար ոչ մի արժանիք չունեն: Երբ ինձ հարցրին, ես պատասխանեցի, որ փրկված եմ: Ինձ ասացին. «Դու հպարտ ես, դրա համար էլ ասում ես, որ փրկված ես: Եթե դու ճանաչես քեզ, այդպիսի բան չես ասի»: Ես պատասխանեցի. «Եթե ես ճանաչեի միայն ինձ, նման բան չէի ասի, բայց քանի որ ես, ինձ ճանաչելով հանդերձ ճանաչում եմ նաև Հիսուսին, ուրեմն վստահ կարող եմ ասել, որ ես փրկված եմ»: Մարդիկ կարծում են, թե փրկությունն իրենք պետք է ձեռք բերեն կամ գնեն իրենց բարի գործերի շնորհիվ: Այսինքն՝ փրկությունը պատկերացնում են որպես բարի գործերի վարձատրություն, բայց իրականում փրկությունը ձրի պարգև է: Այս կապակցությամբ Հռոմեացիս 6.23-ում ասվում է. «Քանզի մեղքին վարձքը մահ է, բայց Աստուծոյ ձրի պարգևը յաւիտենական կեանք՝ մեր Տէրոջը՝ Յիսուս Քրիստոսի ձեռքով»: Եթե դու ուզում ես փրկության կյանքը, ուրեմն դու փրկված ես: Այսինքն՝ եթե դու հավատաս, որ Հիսուսն է կյանքը և Նրանից դուրս կյանք չկա, կփրկվես:

   Ցանկացած մարդ, լինի անհավատ թե հավատացյալ, ուզում է մեկ բան՝ կյանք: Տարբերությունն այն է, թե ո՛ր մարդը ինչի մեջ է տեսնում այդ կյանքը: Անհավատ մարդն իր երջանկությունը` իր կյանքը տեսնում է դրամի, պաշտոնի ու մարդկանցից փառավորվելու մեջ: Այդ է պատճառը, որ անհավատները մշտապես պայքարում են դրանց համար: Հավատացյալ մարդը չի հավատում, որ կյանքը դրամի, պաշտոնի, մարդկանց մեջ փառավորվելու ու իր ցանկությունների կատարման մեջ է: Նա հավատում է, որ կյանքը, երջանկությունը Քրիստոսի մեջ է, և այդ է պատճառը, որ նա ուզում է Քրիստոսի հետ լինել: Փրկվելու համար պետք է ոչ թե ինչ որ բան անել կամ չանել, այլ՝ չմերժել ու ընդունել Քրիստոսին: Եթե ինչ-որ բան բերեն ու անվճար բաժանեն, ո՞ւմ չի հասնի. չի հասնի միայն նրան, ով կմերժի ու չի ուզի: 

   Հայտնի քարոզիչ Սպերջենը, հոգևոր դպրոցի աշակերտներին Աստծու մեծափառությունը և փրկության պարգևը բացատրելու համար, վերցնում է շատ թանկարժեք մի ժամացույց ու, մտնելով լսարան, անտարբեր տոնով ասում է. «Ես այս ժամացույցից հոգնել եմ ու որոշել եմ նվիրել, ով ուզում է՝ թող գա ու վերցնի»: Ուսանողներից ոչ ոք չի մոտենում ժամացույցին, քանի որ բոլորը կարծում են, թե նա կատակում է. ինչպե՞ս կարող է այդ թանկարժեք ժամացույցը հենց այնպես նվիրել: Լսարանում ներկա է լինում տասներկու տարեկան մի երեխա, և նա ասում է. «Կարո՞ղ եմ ես վերցնել, իրո՞ք նվիրում եք»: Սպերջենը պատասխանում է. «Այո՛, նվիրում եմ»: Երեխան վազելով գնում է, վերցնում ժամացույցն ու դառնում ժամացույցի տերը: Սա իրական պատմություն է: Ձրի Շնորհքով փրկությունը չափազանց հրաշալի բան է, այդ իսկ պատճառով էլ մարդը չի կարողանում հավատալ, որ դա իրականություն է: Եթե մենք մեղքի կյանքը մերժում ենք, մենք նույնքան ապահով ու փրկված ենք, որքան Պողոս առաքյալը՝ երկնքում: 

   Ո՛ր պահին դու հավատում ես, որ Հիսուսն է կյանքը, ճիշտ այդ պահից դու փրկված ես՝ անկախ քո վիճակից (թեկուզ՝ ջարդված, ջախջախված, մեղքից պարտված, հուսահատված): 

   Երբ մարդը հասկանում է սա և հավատում է, նրա կյանքում գալիս է անպատմելի ու փառավոր մի ուրախություն: Եթե նա մի ժամանակ փրկություն էր խնդրում, այժմ արդեն շնորհակալություն է հայտնում, որ փրկված է: Ես չեմ ուզում՝ այնպիսի տպավորություն լինի, իբր մենք ընդհանրապես չպետք է ջանք անենք, ու Քրիստոսն էլ պետք է գա ու մեզ հրավիրի դրախտ: Ո՛չ, իհարկե, դա այդպես չէ: Մենք պետք է իմանանք, թե ե՛րբ պետք է ջանք անենք և ե՛րբ իմաստ չունի ջանք անելը: Հենց այստեղ է հակառակորդին հաջողվում շփոթեցնել մեզ: 

   Պատկերացնենք, որ մեզ վիրահատում են: Ի՞նչ են անում բժիշկները. նրանք մեզ անզգայացնում են, որպեսզի մենք իրենց օգնելու համար ոչ մի ջանք, միջամտություն չանենք: Հիվանդի գործը միայն բժշկին վստահելն է: Բայց եթե այդ վիրահատությունն ավարտվեց, և դու կենդանի ես, ուրեմն դու արդեն պետք է շատ ջանք անես՝ կատարելու բժշկի խորհուրդները, որպեսզի վերջնականապես ապաքինվես: Երբ մեր հոգեբանությունը գալիս է այն վիճակին, որ մենք զզվում ենք աշխարհային ապականությունից, հենց այդ ժամանակ մենք ներդնում ենք մեր ջանքերը: 

   Մենք պետք է ուշադրություն դարձնենք, թե Աստված ինչ խոստում է տվել մեզ, այլ ոչ թե մենք Նրան խոստում տանք՝ ասելով, թե. «այս անգամ էլ ներիր իմ մեղքը, էլ չեմ գործի»՝ համոզված լինելով, որ նորից գործելու ենք նույն մեղքը: Եվ երբ մենք ոչ թե խոստում ենք տալիս, այլ ասում ենք՝ Տե՛ր, օգնի՛ր իմ թերահավատությանը, որպեսզի հավատամ Քո մեծամեծ ու պատվական խոստումներին, հենց այդ ժամանակ Քրիստոսը գալիս է մեր մեջ, և Տերը մեզ վեր է հանում այն ամեն մեղքերից, որոնցից սարսափում էինք, և Աստծու բնությունը գործում է մեր մեջ: Հենց այս ժամանակ էլ մենք պետք է ջանք անենք, որպեսզի մեր հավատքի վրա ավելանա հետևյալը. «Եւ այս բանին համար բոլոր ջանքերնիդ դրած՝ ձեր հաւատքին վրայ առաքինութիւն աւելցուցէք, ու առաքինութեան վրայ գիտութիւն, և գիտութեան վրայ ժուժկալութիւն, ու ժուժկալութեան վրայ համբերութիւն, և համբերութեան վրայ աստուածպաշտութիւն, ու աստուած պաշտութեան վրայ եղբայրսիրութիւն, ու եղբայրսիրութեան վրայ սէր» (Բ Պետր.1.5-7): 

   Թող Աստված օգնի, որպեսզի մենք լավ հասկանանք առաքյալի բացատրած փառավոր ու անպատմելի ուրախությունը և հիշենք՝ որտե՛ղ պետք է ջանք անել ու որտե՛ղ պետք չէ ջանք անել, որպեսզի չշփոթվենք, այլ պարզապես ընդունենք Տիրոջ այդ նվերը՝ փառավորելով Նրան: Մենք պետք է գիտակցենք, թե որտեղ պետք է շատ ջանանք, որպեսզի էլ ավելի նվիրվենք Տիրոջը: Ամեն:

Հրայր Ամիրբեկյան

Բարի լուր

Անհավատալի ապացույցներ

   Չորս տարեկան Կոլտոն Բարպոն ծանր հիվանդացավ: Ամեն բան սկսվեց նրանից, որ նա սկսեց հաճախակի վազել զուգարան: Սկզբում մտածեցին, թե դա սովորական փորլուծություն է, քանի որ այդ ժամանակ նման վարակ էր տարածված: Սակայն մի քանի օրից Կոլտոնի վիճակն ավելի վատացավ:

    Բժիշկները հայտնաբերեցին, որ նրա կույր աղիքը պայթել է, և վարակը տարածվել է ողջ մարմնով:

Նրան շտապ հոսպիտալացրին: Երբ տղային տեղափոխում էին վիրահատարան, նա բղավեց իր հորը. «Հայրի՛կ, ինձ մի՛ տուր նրանց»: Այդ սրտակեղեք տեսարանից հետո Կոլտոնի մայրն անմիջապես զանգահարեց եկեղեցու աղոթող խմբին և բոլորին խնդրեց աղոթել: 

   Դրությունը շատ վատ էր: Վիրահատարանի մոտ կանգնած՝ Կոլտոնի հայրը, որ եկեղեցու ծառայող էր, վշտից կուրացած վիճում էր Աստծու հետ. «Այսպե՞ս ես Դու վերաբերվում Քեզ ծառայողներին: Դու վերցնո՞ւմ ես իմ երեխային»: Մեկուկես ժամ տևած վիրահատությունը նրանց թվաց մի հավիտենություն: Վերջապես բուժքույրը հայտնեց, որ երեխան իրեն լավ է զգում և ուզում է տեսնել ծնողներին: Հայրը մտավ հիվանդասենյակ ու տեսավ իր որդուն: Նրանց հայացքները հանդիպեցին: Տղան կիսաձայն ասաց. «Հայրի՛կ, դու գիտե՞ս, որ ես մահացել էի և եղել եմ երկնքում»: Սկզբում հայրը տղայի արտասովոր հայտարարությունը վերագրեց նարկոզին: Սակայն նույնիսկ 4 ամիս անց (այդքան ժամանակ Կոլտոնն անցկացրեց հիվանդանոցում) տղան անընդհատ հիշում էր երկնային ճանապարհորդության մանրամասները: 

   Կլինիկական մահից անմիջապես հետո հայտնվել են մի քանի հրեշտակներ և Կոլտոնին բարձրացրել են դեպի երկինք: Այնտեղ Կոլտոնը տեսել է նաև Հիսուսին: Հիսուսն ամբողջությամբ սպիտակ հագուստի մեջ է եղել, Նրա շարժումները շատ թեթև ու գեղեցիկ են եղել: Նրա ձեռքերի ու ոտքերի վրա երևացել են գամերի թողած խոցերը: Հաշվված վայրկյաններում Կոլտոնը հայտվել է Աստծու թագավորական սրահում: Չնայած գեղեցիկ կահավորանքին՝ տղան մի փոքր անհանգստացել է, քանի որ չի հասկացել, թե ինչ է կատարվում: Այդ պահին նրա կողքին են հայտնվել իր սիրելի խաղալիքներն ու իրերը, և նա իրեն ավելի լավ է զգացել: Հանկարծ նրան է մոտեցել մի աղջնակ, որը շատ նման էր քրոջը՝ Քեյսիին, սակայն վարսերն ավելի մուգ գույն են ունեցել: Գրկելով Կոլտոնին՝ նա ասել է, որ ինքը նրա երկրորդ քույրն է: Կոլտոնի հարցին, թե ինչ է նրա անունը, աղջնակը պատասխանել է, որ ինքն անուն չունի, իրեն չեն հասցրել անվանակոչել, քանի որ ինքը մահացել է մոր արգանդում: 

   Նա շարունակ գրկել է եղբորը և խնդրել նրան՝ փոխանցել իրենց հորն ու մորը, որ ինքն սպասում է նրանց հետ հանդիպմանը: Այնուհետև Կոլտոնին մոտեցել է մի ծերունի: Նա ներկայացել է որպես տղայի հոր պապիկը, որ անցյալում քահանա է եղել: Նա սկսել է հիշել, թե ինչպես է խաղացել իր թոռան հետ, ինչպես են իրենք նորոգել պարտեզի ցանկապատը, ինչպես են աշխատել ֆերմայում, գնացել որսի: Տղան գնալով ավելի է զվարթացել: Սակայն այդ պահին նրան է մոտեցել Հիսուսը և ասել. «Դու պետք է ետ վերադառնաս: Այդպես եմ ես պատասխանում հորդ աղոթքին»: 

   Երբ Կոլտոնի ծնողներն առաջին անգամ լսեցին տղայի պատմածի մանրամասները, ապշեցին: Եվ դա ուներ իր բացատրությունը: Կոլտոնի մայրն այդ պատահարից մեկ տարի առաջ կորցրել էր իր երեխային, որն իսկապես մահացել էր մոր արգանդում, և ծնողներն այդ մասին ոչինչ էին ասել իրենց 4 տարեկան որդուն: Տղան չէր կարող մանրամասներ իմանալ նաև իր հոր պապի մասին, որ իսկապես քահանա էր եղել ու մահացել էր ավտովթարից: Դա տեղի էր ունեցել այն ժամանակ, երբ Կոլտոնի հայրն ընդամենը 7 տարեկան էր եղել: Պապիկին ու թոռանն իսկապես միացնում էր շատ ջերմ և ամուր ընկերությունը: Այսօր Կոլտոն Բարպոն լիարժեք առողջ է: Նա տասնմեկ տարեկան է: Հիշելով Երկինք իր այցելության մասին՝ նա ասում է. «Ես գիտեմ, Երկնային արքայություն գոյություն ունի, և ձեզ այնտեղ դուր կգա»:

Բարի լուր

Խաչի խորհուրդ

Նորայր Ֆահրադյան

Ջոն Հարպեր TITANIC

Ջոն Հարպեր ՏԻՏԱՆԻԿ | TITANIC

    «Բայց Աստուած նրան ասեց Անմիտ հենց այս գիշեր հոգիդ քեզանից ետ կպահանջեն»: Ղուկաս 12:20

    Արդեն մեկ դար է ինչ Տիտանիկ նավը սուզվեց: Դա ամենա մեծ նավն էր, որ երբևէ կառուցվել էր: Նրանք այն կոչել էին «Անխորտակելի»: Սակայն խորտակվեց իր առաջին իսկ ճանապարհորդության ժամանակ:

Մարդկությունը կարծես ասեր. «Այլևս Աստծո պահպանությունը մեզ պետք չէ, մենք կարող ենք ինքներս մեզ պահել, մե՛նք կառուցել ենք անխորտակելի մի նավ: Ուրեմն մենք քո օգնության կարիքը չունենք»: Շինարարները, գծագրիչները, կապիտանը, նավակազմն ու լուրերը հայտարարեցին ողջ աշխարհին, որ այս նավը անխորտակելի է: Սակայն, ողբերգական դեպք պատահեց: Այդ նավը խորտակվեց իր առաջին իսկ ճամփորդության ժամանակ, և ցուցադրվեց ամբողջ աշխարհին ապացուցելու, որ մենք դեռ Աստծո կարիքը զգում ենք ամեն դեպքում:

    «Տուր մեզ քո օգնությունը նեղության մեջ, որովհետեւ մարդի օգնությունը փուչ է» (Սաղմոս 60:11 ):

    Այդ երեկո Ապրիլ 14, 1912, ժամը 11:40 – ին, տեղի ունեցավ պատմության մեջ ամենա մեծ ծովային աղետը: Մեծ Տիտանիկ «Անխորտակելի» ծովային մարդատար շոգենավը, Նյուֆաունդլենդի ծովափից մոտավորապես 800 մղոն հեռավորության վրա, բախվեց սառցալեռի: Նավում կային 2,224 մարդ, որից 711 մարդ փրկվեց, իսկ 1,513 մարդ կործանվեց: Դա նավի առաջին ճանապարհոդությունն էր:

    Երբ նավը խորտակվում էր, քարոզիչ Ջոն Հարպերը, մի մարդուց մյուսն էր վազում ու կոչ էր անում. ապաշխարել և ընդունել Քրիստոսին: Մի մարդ քարոզիչին մի կողմ քաշեց ու ասաց, որ ձայնը կտրի: Սակայն Հարպերը այդ մարդուն տվեց իր փրկագոտին ասելով. «Դու սրա կարիքը ավելի շատ ունես քան ես»: Ջոն Հարպերը խեղդվեց սակայն այդ մարդը կենդանի մնաց: Նա վարվեց այնպես՝ ինչպես Հիսուսը:

«Սրանում է սերը, որ ոչ թե մենք սիրեցինք Աստծուն, այլ որ նա սիրեց մեզ, և ուղարկեց իր Որդուն քավության մեր մեղքերի համար» Ա Հովհաննես 4:10

    Տիտանիկը խորտակվելուց հետո ժողով կազմակերպվեց և ականատեսները վկայություն արեցին սենատորների առջև: Երբ Տիտանիկի երրորդ սպան էր վկայում, սենատորներից մեկը նրան հարցրեց. «Պարոն Պիտմեն, կարո՞ղ էք նկարագրել մարդկանց բղավոցները, երբ նավը սուզվում էր»: Պիտմենը գլուխը ձեռքերի մեջ առնելով սկսեց հեկեկալ: Իսկ հետո ասաց. «Պարոն, դուք հարցնում էք բղավոցների մասին, դա մի երկա՜ր հառաչ էր»: Ահա՛ այդպես է լինելու Դժոխքում: «...այնտեղ կլինի լաց և ատամների կրճտելը»: Մատթէոս 13:42:

    Ինչպես որ Ջոն Հարպերն էր կոչ անում մարդկանց Հիսուսի դառնալ, այնպե էլ ես եմ կոչ անում. ապաշխարե՛ք, քանի դեռ ուշ չէ:

Ընդունի՛ր Հիսուսին

Հիսուսը մեզ հետ է ամեն վայրկյան, ու հիմա այստեղ է:

Նա նայում է քեզ ու գիտի, որ կարդում ես այս տողերը: Նա սպասում է քեզ, մի՛ մերժիր Նրա կանչը: Լսիր քո սրտում Նրա թակոցը, Նա թակում է սրտիդ դուռը ամեն վայրկյանի ընթացքում: Եթե բացես, Տիեզերքի արարիչ Աստվածը ներս կմտնի ու ընթրիք կանի քեզ հետ ու դու Նրա հետ: Սրտանց համաձայնվիր Նրա հետ ու հավատա.

Լսել ես Տեր Հիսուսի մասին, բայց չես ճանաչում Նրան, Նա քո փրկիչն է, թեև դու ատել կամ արհամարել ես Նրան, բայց Նա շարունակում է քեզ սիրել, և այդ սերը Նա ցույց է տալիս քեզ վրա Իր համբերությամբ ու քաղցրությամբ, որ դու կենդանի ես ու ապրում ես այս վայրկյանները, դու ընդունիր Նրա հրավերը, մի նայիր ոչ ոքի, միայն դու և Նա: Նա է միշտ եղել քո կողքին ու պահել քեզ ամեն փորձություններից ու դժվարություններից, թեև դու դա չգիտես: Հիսուսը սիրում է քեզ ու սպասում է քո պատասխանին: Նա չի նայում քո վիճակին, թե ինչ վիճակում ես դու, այլ նայում է քո պատասխանին ուզո՞ւմ ես լինել Իր զավակը... եթե այո՛, ապա ասա. <<Այո, այո Հիսուս այս վայրկյանից ես ընդունում եմ Քեզ, այո ես համաձայն եմ Տեր, ներիր ինձ Տեր...

Այս վայրկյանի՛ն: Մի ասա հետո, հետոն քեզ համար չէ...

Խաղաղ խաղաղություն, Սմիթ Վիգլսվորթ

    Միակ զայրույթը, որ արտահայտում էր Սմիթ Վիգլսվորթը, միշտ ուղղված էր լինում սատանայի դեմ: Մեկ անգամ չէ, որ նա Աստվածային այցելություն էր ունեցել: Նա վկայում էր, որ ոչ միայն Աստծո ներկայությունն է զգացել, այլ նաև տեսել է Նրան՝ որպես կենդանի անձնավորություն: Նա ունեցել է նաև սատանայական այցելություն, բայց երբեք չի վախեցել սատանայից:

   Մի անգամ Վիգլսվորթն արթնացավ կեսգիշերին՝ հայտնապես զգալով սատանայի ներկայությունը: Նայելով սենյակի մեջ՝ նա տեսավ սատանային՝ իր սեփական անձով, որ կանգնած էր անկյունում: «Ա՜, դա միայն դու ես», -ասաց Վիգլսվորթը և շուռ գալով նորից քնեց:

   Դա երևակայական դեպք չէր, որը կարելի է հորինել: Վիգլսվորթը երբեք չէր փորձում բարդացնել. նա չափից ավելի իրատես էր: Նա միշտ հաղորդում էր բացարձակ ճշմարտությունը, որովհետև սիրում էր Նրան, Ով Ինքը ճշմարտությունն է: Նա երբեք չէր անում ու չէր ասում որևէ բան, որը կարող էր վշտացնել իր Տիրոջը:

   Կարելի է մտածել, որ Վիգլսվորթի կյանքը պետք է անցներ մշտական լարվածության մեջ, բայց դա այդպես չէր: Շատ քիչ մարդիկ ունեին այն անխռովությունն ու հանգստությունը, որ ուներ նա. անխռովությունը նրա համար իր Տիրոջ ներկայությունն էր: Նա այնպես անսասան էր, որ օգտագործում էր իրեն ներկայացող ցանկացած հարմար առիթ: Գաղտնիքը նա գտել էր Ես.26:3-ում. «Հաստատ միտքը պահում ես խաղաղ խաղաղությունով, որովհետեւ քեզ է յուսացած»:

«Կատարյալ խաղաղության մեջ» բառերը եբրայերենով տառացիորեն նշանակում են՝ «խաղաղ խաղաղություն»: Այլ խոսքերով՝ «Կատարյալ խաղաղությունը» դա «կրկնակի խաղաղություն» է, կամ՝ «խաղաղության կրկնակի բաժին»:

Տէ՛ր, Տէ՛ր

Ոչ թէ ամեն ինձ Տէ՛ր, Տէ՛ր ասողը կ’մտնէ երկնքի արքայութիւնը. Այլ նա որ կատարում է իմ Հօր կամքը, որ երկնքումն է։ Շատերը կ’ասեն ինձ այն օրը, Տէ՛ր, Տէ՛ր, չէ՞ որ քո անունովը մարգարէացանք, եւ քո անունովը դեւեր հանեցինք, եւ քո անունովը շատ զօրութիւններ գործեցինք։ Եւ ես այն ժամանակ պարզ կ’ասեմ նորանց, թէ Երբէք ձեզ չեմ ճանաչել. ինձանից դէն գնացէք, ով անօրէնութիւն գործողներ։ Մատթեոս 7.21-23

Զգո՛ւյշ աշխարհի սիրուց

   Եթե քո մեջ, ո՛վ հավատացյալ կա աշխարհի հանդեպ սեր, զգուշացիր: Եթե զգում ես, որ սիրում ես աշխարհիկ երգեր, աշխարհիկ ֆիլմեր, աշխարհային հանդերձներ՝ «մոդայիկ» զգեստներ, կոշիկներ, սանրվածք, խոսելաձև, աշխարհիկ ընկերակցություններ և այլն, ապա դա շատ վտանգավոր է: Հիշի՛ր, թե ինչ է ասվում 1 Հովհաննես 2.15-17-ում «Մի սիրէք աշխարհքը. Եւ ոչ էլ այն որ աշխարհքի մէջ է։ Եթէ մէկն աշխարհքը սիրէ, Հօր սէրը նորանում չէ. Որովհետեւ ամեն ինչ որ աշխարհքումն է՝ մարմնի ցանկութիւնը, աչքերի ցանկութիւնը եւ այս կեանքի ամբարտաւանութիւնը, Հօրիցը չէ, այլ աշխարհքիցն է։ Եւ աշխարհքը անցնում է եւ նորա ցանկութիւնն էլ, բայց Աստուծոյ կամքն անողը մնում է յաւիտեան»:

    Պողոս առաքյալը 2 Կորնթացիս 6.14-18-ում ասում է. «Անհաւատների հետ այլախառն լծակից մի լինիք. որովհետեւ ի՞նչ մասնակցութիւն ունի արդարութիւնը անօրէնութեան հետ. Եւ ի՞նչ հաղորդութիւն ունի լոյսը խաւարի հետ։ Եւ ի՞նչ միաբանութիւն ունի Քրիստոսը Բելիարի հետ. Կամ ի՞նչ բաժին ունի հաւատացեալն անհաւատի հետ։ Կամ ի՞նչ համաձայնութիւն ունի Աստուծոյ տաճարը կուռքերի հետ. որովհետեւ դուք կենդանի Աստուծոյ տաճարն էք. Ինչպէս Աստուած ասեց թէ Նորանցում կ’բնակուեմ, եւ նորանցում ման կ’գամ. Եւ նորանց Աստուած կ’լինեմ, եւ նորանք իմ ժողովուրդ։ Նորա համար՝ նորանց միջիցը դուրս գնացէք եւ բաժանուեցէք, ասում է Տէրը, եւ պիղծ բաների մի դպչիք։ Եւ ես կ’ընդունեմ ձեզ, եւ ես ձեզ հայր կ’լինիմ. Եւ դուք ինձ որդիներ եւ աղջիկներ կ’լինիք, ասում է Ամենակարող Տէրը»։

   Աստծո խոսքի լույսի տակ լուսավորվիր ու կենտրոնացիր: Այդ ամենը Աստծուց չէ, այլ աշխարհիցն է: Ծունկի եկ Տիրոջ առջև ու անկեղծ սրտով խոստովանիր Նրան, որ դու Աստծո սիրուց սառել ես, և քո նախասիրությունները փոխվել են: Դա մեծ հաղթանակն է սատանայի, որը հաջողության է հասել և քո մեջ գցել...: Կարդանք Երգ Երգոց 2.15 խոսքը. Բռնեցէք մեզ համար աղուէսները, այգիներն աւերող պզտիկ աղուէսները. Որովհետեւ մեր այգիքը ծաղկել են։ Աղվեսը խորամանկության խորհրդանիշն է: Եվ աղվեսները խորամանկորեն մտել են ծաղկած այգիները (որոնք ծաղկելուց հետո պետք է պտուղ տաին), որպեսզի ավերեն, եթե «չբռնենք» նրանց, ապա կհասնեն իրենց նպատակին: Կռահեցի՛ք, թե ինչումն է խոսքը: Պողոս առաքյալը գրում է. «Մի քիչ խմորը բոլոր զանգուածը խմորեցնում է»։ Սա ասում էր Գաղատացիս եկեղեցուն, որ շեղվել էր ճշմարիտ ավետարանից: Կարդա՛ Գաղատացիս թուղթը:

Հիշի՛ր, ե՞րբ ես Ավետարան կարդացել, ե՞րբ ես հոգով, ջերմեռանդ աղոթել, ե՞րբ ես Հիսուսի մասին մտածել վերջին անգամ ու հոգով հաղորդ եղել Նրա հետ, երբ ես հոգևոր երգեր երգել: Ահա Հիսուսն ասում է.

   «Բայց քեզ դէմ այս ունիմ, որ քո առաջին սէրը թողել ես։ Արդ յիշիր, թէ որտեղից վայր ընկար, եւ զղջա, եւ առաջի գործերն արա. ապա թէ ոչ՝ կ’գամ շուտով քեզ մօտ, եւ քո ճրագակալը կ’շարժեմ իր տեղիցը եթէ չ’ապաշխարես»։ Հայտնություն 2.4,5

   «Գիտեմ քո գործերը որ ոչ ցուրտ ես եւ ոչ տաք. Ո՛հ թէ ցուրտ լինէիր կամ տաք։ Ուրեմն որովհետեւ գաղջ ես, եւ ոչ տաք եւ ոչ ցուրտ, քեզ պիտի փսխեմ իմ բերանիցը։ Որովհետեւ ասում ես, թէ Ես հարուստ եմ եւ մեծացայ, եւ ոչ բանի կարօտ չեմ. Բայց չ’գիտես թէ դու թշուառ, եւ ողորմելի, եւ աղքատ, եւ կոյր, եւ մերկ ես։ Ես խրատ եմ տալիս քեզ, ինձանից կրակում փորձուած ոսկի առ, որ հարստանաս, եւ սպիտակ հանդերձներ՝ որ հագնիս, որ քո մերկութեան ամօթը չ’երեւի. Եւ դեղ դիր աչքերիդ որ տեսնես։ Ես որոնց որ սիրում եմ յանդիմանում եմ, եւ խրատում եմ. Ուրեմն ջանք արա եւ ապաշխարիր։ Ահա ես դռան առաջին կանգնած եմ եւ թակում եմ. եթէ մէկը լսէ իմ ձայնը եւ դուռը բանայ, կ’մտնեմ նորա մօտ եւ ընթրիք կ’անեմ նորա հետ, եւ նա ինձ հետ։ Ով որ յաղթում է, կ’տամ նորան, որ ինձ հետ նստի իմ աթոռի վերայ, ինչպէս ես էլ յաղթեցի եւ նստեցի իմ Հօր հետ նորա աթոռի վերայ։ Ով որ ականջ ունի թող լսէ ինչ որ Հոգին ասում է եկեղեցիներին»: Հայտնություն 3.15-22

   Տերը չի ուզում քեզ անտեսել, այլ Նա գիտի քո ամեն քայլերն ու ծրագրերը, դու ծածկված չես Նրանից: Քեզանից շատ բան է կախված...

Եկեղեցի, փախի՛ր

   Կարտեր Կոնլոնը սա քարոզեց Նյու Յորքի երկնաքերների փլուզմանը (2001թ. սեպտեմբերի 11) հաջորդող առաջին կիրակի օրը:

2001թ. սեպտեմբեր 11 ԱՄՆ

    Լսե՛ք ուշադիր, այնպես, ինչպես դեռ չեք լսել Ձեր կյանքում երբևէ: Իմ հիշողություններում սեպտեմբերի 11-ի ողբերգությունն ընդմիշտ դրոշմվել է այն պատմությամբ, որը ես լսեցի ոստիկանության սպայից: Նա պատմում էր, թե ինչպիսի վախ ու սարսափ կար փլուզվող երկնաքերներից փախչող մարդկանց դեմքերին: Այնտեղ կային ոստիկանության սպաներ և հրշեջներ, ովքեր, սեփական վախն անտեսելով, ընդառաջ էին գնում աղետին, բայց գոչում էին և ասում բոլորին. «Փախեք այստեղից, եթե ցանկանում եք ապրել»: Հիմա ես էլ Ձեզ եմ կոչ անում` փախե՛ք այն ավետարանից, որը կենտրոնացնում է ձեզ անձնական հաջողությունների և բարեկեցության վրա: Փախեք:

   Փախե՛ք նրանցից, ովքեր Հիսուսի անունն օգտագործում են միայն անձնական շահույթ քաղելու համար: Փախեք: Փախե՛ք նրանցից, ովքեր հարստահարում են ձեր գրպանը` օգտագործելով Հիսուսի անունը: Փախեք: Փախե՛ք այն ավետարանից, որը ինքնակատարելության է ուղղորդում: Փախեք: Փախե՛ք այն եկեղեցուց, ուր ուշադրության կենտրոնում մարդն է, այլ ոչ թե Քրիստոսը: Փախեք: Փախե՛ք այն եկեղեցիներից, որտեղ չի քարոզվում ճշմարիտ Աստվածաշունչ, որտեղ արժեզրկված է Աստծու Խոսքը, և չկա Ճշմարտության Խոսքը փնտրող ոչ մի հոգի, չկա կատարված մեղքի համար զղջում, և չկա հիշատակություն Հիսուսի արյան մասին: Փախեք: Փախե՛ք այն եկեղեցուց, որը ձեզ թույլ է տալիս հարմարավետ զգալ` մեղքերով հանդերձ ապրելով: Եթե դուք գալիս եք Աստծու տուն և անընդհատ մեղանչելով մնում եք չմերկացված, չհանդիմանված, ուրեմն դուք նստած եք սատանայի հետ նույն սեղանի շուրջ: Փախեք այն եկեղեցիներից, որտեղ ամբիոնը զբաղեցրել է քաղաքագետը` անձնական քաղաքական խնդիրների լուծման համար: Փախեք նրանցից, ովքեր իրենց քարոզներում ատելություն են սերմանում եղբայրների, այլ ազգերի և մշակույթի մարդկանց միջև: Փախեք: Փա խե՛ք անաստված հիսթերիկ (սպազմատիկ) շարժումներից և նրանց անվերջանալի դատարկ մարգարեություններից: Աստծո՛ւ զավակներ, փախե՛ք այն քարոզիչներից, ովքեր ամբիոնից անեկդոտներ և կատակներ են պատմում: Փախեք, եթե ուզում եք կենդանի մնալ, այնպես փախեք, ինչպես դուք դեռ երբեք չեք փախել:

   «Նորա համար՝ նորանց միջիցը դուրս գնացէք եւ բաժանուեցէք, ասում է Տէրը, եւ պիղծ բաների մի դպչիք։ Եւ ես կ’ընդունեմ ձեզ, եւ ես ձեզ հայր կ’լինիմ. Եւ դուք ինձ որդիներ եւ աղջիկներ կ’լինիք, ասում է Ամենակարող Տէրը»։ (Բ Կորնթացիս 6:17-18):

Բարի լուր

1 Հովհաննեսի 4գլուխ

1 Սիրելիներ, ամեն հոգու մի հաւատաք. այլ փորձեցէք հոգիները թէ արդեօք Աստուածանից են. որովհետեւ շատ սուտ մարգարէներ են դուրս եկել աշխարհք։

2 Սորանով ճանաչեցէք Աստուծոյ Հոգին. ամեն հոգի որ խոստովանում է Յիսուս Քրիստոսին մարմնով եկած, Աստուածանից է։

3 Եւ ամեն հոգի որ չէ խոստովանում Յիսուս Քրիստոսին մարմնով եկած, Աստուածանից չէ. Եւ նա Նեռի հոգին է, որ լսեցիք թէ գալիս է, եւ հիմա արդէն աշխարհքումն է։

4 Դուք Աստուածանից էք, որդեակներ, եւ յաղթեցիք նորանց. Որովհետեւ աւելի մեծ է նա որ ձեզանում է, քան թէ նա որ աշխարհքիս մէջ է։

5 Նորանք աշխարհքիցն են. Նորա համար աշխարհքիցն են խօսում. եւ աշխարհքը լսում է նորանց։

6 Մենք Աստուածանից ենք. ով որ Աստուծուն ճանաչում է՝ լսում է մեզ, ով որ Աստուածանից չէ, չէ լսում մեզ. Սորանից ենք ճանաչում ճշմարտութեան Հոգին եւ խաբէութեան հոգին։

7 Սիրելիներ, իրար սիրենք, որ սէրն Աստուածանից է. Եւ ամեն ով որ սիրում է Աստուածանից է ծնուած, եւ ճանաչում է Աստուծուն։

8 Նա որ չէ սիրում, Աստուծուն չէ ճանաչել. որովհետեւ Աստուած սէր է։

9 Սորանով Աստուծոյ սէրն երեւեցաւ մեզանում, որ Աստուած իր միածին Որդուն ուղարկեց աշխարհք, որ նորանով կեանք ունենանք։

10 Սորանում է սէրը, որ ոչ թէ մենք սիրեցինք Աստուծուն, այլ որ նա սիրեց մեզ, եւ ուղարկեց իր Որդուն քաւութիւն մեր մեղքերի համար։

11 Սիրելիներ, եթէ Աստուած այսպէս սիրեց մեզ, ապա մենք էլ պէտք է իրար սիրենք։

12 Աստուծուն երբէք մէկը չէ տեսել. Եթէ իրար սիրենք Աստուած մեզանում է բնակվում, եւ նորա սէրը կատարեալ է մեզանում։

13 Սորանով գիտենք, որ մենք նորանում ենք բնակուած եւ նա մեզանում. Որ իր Հոգուցը տուաւ մեզ։

14 Եւ մենք տեսանք եւ վկայում ենք, որ Հայրն իր Որդուն ուղարկեց աշխարհքի Փրկիչ լինելու։

15 Ով որ դաւանէ թէ Յիսուսն է Աստուծոյ Որդին, Աստուած նորանում է բնակվում եւ նա Աստուածանում։

16 Եւ մենք ճանաչեցինք եւ հաւատացինք այն սէրը, որ Աստուած ունի մեզ վերայ. Աստուած սէր է, եւ ով որ մնում է սէրի մէջ, Աստուծոյ մէջ է բնակվում, եւ Աստուած նորանում։

17 Սորանում է սէրը կատարեալ մեզ հետ, որ համարձակութիւն ունենանք դատաստանի օրումը. որովհետեւ ինչպէս նա է, այնպէս էլ մենք ենք այս աշխարհքումը։

18 Վախ չ’կայ սէրի մէջ. Այլ կատարեալ սէրը հեռացնում է վախը. Որովհետեւ վախը տանջանք ունի. Բայց նա որ վախենում է, կատարեալ չէ սէրի մէջ։

19 Մենք սիրենք նորան, որովհետեւ առաջ նա սիրեց մեզ։

20 Եթէ մէկն ասէ թէ Սիրում եմ Աստուծուն եւ իր եղբօրն ատէ, նա ստախօս է. Որովհետեւ նա որ իր տեսած եղբօրը չէ սիրում, Աստուծուն որ չէ տեսել ի՞նչպէս կարող է սիրել։

21 Եւ այս պատուիրանքն ունինք նորանից, թէ նա որ Աստուծուն սիրում է, իր եղբօրն էլ սիրէ։

Զգուշացեք երգերից

    Արիականության հերձվածողություն (հատված եկեղեցու պատմությունից մ.թ.300-600թթ):

    Արիականությունը հարց բարձրացրեց Հիսուսի` կատարյալ Աստվածության մասին: Արիանոսը` հերձվածողության հիմնադիրը, Ալեքսանդրիայի եկեղեցու երեցն էր: Նա սովորեցնում էր, որ Հիսուսը չի եղել հավերժական մշտագոյ Աստված, այլ պարզապես ստեղծվել է: Արիանոսը լավ աստվածաբան չեր, բայց նա երգերի գերազանց հորինող էր: Նա իր վարդապետությունը պրոպագանդելու համար գրեց երգեր, որոնք շատ հանրամատչելի դարձան: Քանի որ մարդիկ երգում էին նրա երգերը, ապա սկսեցին ընդունել նրա կեղծ հայացքները:

    Սակայն Արիանոսին հակադրվեց Ալեքսանդրիայի եպիսկոպոս Աթանեսը, որն աներեր էր Հիսուսի կատարյալ Աստված լինելու հավատքի մեջ: Արիանոսի և Աթանեսի միջև հակադրությունը մոլեգնեց երկար տարիներ, և հասարակական կարծիքներն այս վիճելի հարցում չհամընկան: Աթանեսը Հիսուսի Աստված լինելու իր հավատքի համար հինգ անգամ կտրվեց եկեղեցուց: Շատ անգամ նա մենակ է ընդդիմացել արիականությանը:

    Աստված Աթանեսին պարգևատրեց իր հերոսական, անկոտրում արարքի համար: 381 թվականին, Սուրբ Գրքի երկարատև ուսումնասիրությունից հետո, Կոստանդնուպոլսյան վեհաժողովում եկեղեցին խրախուսեց Աթանեսին:

    Վեհաժողովն ընդունեց, որ Հիսուսը կատարյալ Աստված է, համագոյ Հայր Աստծուն:

    Տեսնո՞ւմ եք ինչ ազդեցություն ունեցավ երգը: Եվ մեր ժամանակներում պետք է զգուշանանք, ուշադրություն դարձնելով մեր լսած երգերի բովանդակության վրա:

«...Ձեր պարծանքը լաւ չէ. Չ’գիտէ՞ք որ մի փոքր խմորը բոլոր զանգուածը խմորեցնում է»: Ա Կորնթացիս 5.6

Փոքրիկ Նոր Կտակարանը

    Ֆլորիդա նահանգում մի բանտարկյալ կար: Նրա կիրակնօրյա դպրոցի ուսուցիչը իմանալով նրա մասին, որոշեց այցելել: Երկար ճանապարհ անցավ, որպեսզի հասներ բանտ և տեսներ նրան: Իր նախկին աշակերտը ասաց. «Տեսնում եմ դու դեռ չես հուսահատվել ինձ պես անուղղելի մեկից»: Ուսուցիչը շատ փորձեց նրան իր հորդորներով և Աստծո սիրով ետ բերել, բայց ոչինչ չստացվեց:

    Բանտարկյալը թեև չլսեց դարձի գալու կոչերը, սակայն վերցրեց Նոր Կտակարանը և խոստացավ կարդալ:

    Հետագայում մահվան դատապարտված այդ բանտարկյալը իր վերջին նամակի մեջ գրեց. «Երբ այս նամակը ստանաս, իմ կյանքն արդեն վերջացած կլինի այս երկրի վրա: Բայց կուզեմ, որ իմանաս, թե այդ փոքրիկ Նոր Կտակարանով, և Աստծո հրաշագործ շնորհքով կարելի եղավ քառասունյոթ այլ բանտարկյալներ էլ Քրիստոսի փրկությանն առաջնորդել: Ես շնորհակալ եմ, որ դու չհուսահատվեցիր ինձ դարձի բերելու աշխատանքիդ մեջ»:

    Երբ վկայում ենք Քրիստոսի մասին, պետք չէ հուսահատվել և թուլանալ, պետք է վկայել մինչև վերջին վայրկյանը:

Չեմ կարող թողնել Քրիստոսին...

   Սունդարի ներքին խաղաղությանը հաջորդեց արտաքին կռիվների և հալածանքների բուռն ժամանակաշրջանը: Ընտանիքից բացի, նրա կյանքում կատարված փոփոխությունը նկատեցին նաև դպրոցի նրա ընկերներն ու ուսուցիչները:

   Դպրոցի բոլոր անկարգությունների պարագլուխը դարձել էր մարդկանց դեպի Քրիստոսին առաջնորդող համարձակ վկա, Աստվածաշունչն այրողը դարձել էր Ավետարանը միշտ իր ձեռքին շրջող նվիրյալ, քրիստոնյա ուսուցիչների ոխերիմ թշնամին դարձել էր նրանց մտերիմ բարեկամը:

Ընտանիքն ու ոչ քրիստոնյա ընկերները ամեն ինչ արեցին, որպեսզի Սունդարին ետ դարձնեն իր բռնած ճանապարհից, բայց նա անդրդվելի մնաց ծաղր ու ծանակի, անարգանքի և նույնիսկ մեծ խոստումների դեպքում: Սունդարի ամենամեծ թշնամին իր եղբայրներն էին, հատկապես իրենից ավագը, ով սարսափելի լուտանքներով ու հայհոյանքներով ամբողջ օրը հալածում էր նրան: Սունդարի ընտանիքին միացավ նաև գյուղի կրոնապաշտ ժողովուրդը, ովքեր հալածանքներ սկսեցին ոչ միայն Սունդարի, այլև բոլոր քրիստոնյաների դեմ: Քրիստոնյա հնդիկները սկսեցին ընտանիքներով այլ բնակավայրեր տեղափոխվել, գյուղում գործող միսիոներների կայանը ժամանակավորապես փակվեց, իսկ Սունդարին արգելեցին դպրոց գնալ, և նա «բանտարկվեց» մեծ ապարանքի սահմաններում:

Ողջ վիճակով թաղուած...

Թարգմանված է արաբերենից

    Եգիպտոսէն մուսուլման մարդ մը իր կինը, ծծկեր զաւակն ու ութամեայ աղջիկը սպանած է, որուհետեւ տեսած է, թէ իր կինը Աւետարան կը կարդայ:

Աղջիկները ողջ վիճակով թաղուած են: Եւ մարդը զինուորութեանը լուր տուած է, մեղադրելով իր հօրեղբայրը:

15 օրեր ետք նոյն ընտանիքէն մէկը կը մահանայ, եւ երբ կու գան որ թաղեն, հողին տակ կը տեսնեն երկու աղջնակները, որոնք տակաւին ողջ էին:

    Այս արարքը մարդոց ընդվզում պատճառած է, ու մարդը դատապարտուած է մահուան:

    Երբ կը հարցուի մեծ աղջկան թէ ինչպէ՞ս ողջ մնացիք, կը պատասխանէ ըսելով, թէ «Ամէն օր լուսաւոր զգեստներ հագուած մարդ մը կու գար մեր քով, որուն ձեռքերուն վրայ արիւնահոս վէրքերու տեղ կար, կու գար ու կը կերակրէր մեզ: Նա մայրս կ՛արթնցնէր ու ան կը կերակրէր փոքր քույրս»:

    Աղջիկը այս խօսքերը ըսած է Եգիպտական Ազգային հեռատեսիլի կայանէն:

    Ըստ հաստատ տուեալներու, այլազգ կին մըն Եգիպտական Ազգային հեռատեսիլի կայանէն ըսած է. «Այդ մարդը հաստատ Յիսուս Քրիստոսն էր, որովհետեւ Իրմէ զատ ո՛չ ոք կրնայ նման բաներ ընել»:

    Այլազգները կը հաւատան, թէ մեր Տէրը՝ Յիսուս Քրիստոս կրնայ այսպիսի բաներ ընել: Սակայն վէրքերը (որոնց մասին անդրադարձած է աղջնակը), կը վկայեն, թէ Յիսուս Քրիստոս իրապէս խաչուեցաւ, եւ որ ողջ (կենդանի) է: Տակաւին շատ պարզ է, որ այդ փոքրիկ աղջնակը չի՛ կրնար նման պատմութիւն հնարել: Աւելին, այդ երկու աղջնակները անկարելի էր, որ ողջ մնային առանց իրական հրաշքի մը:

Մեր Տէրը՝ Յիսուս Քրիստոս տակաւին կը գործէ:

____________

رجل مصري مسلم قتل زوجته لأنها كانت تقرأ في الانجيل , ثم دفنها مع طفلتها الرضيع و ابنته البالغة من العمر 8 سنوات .

حيث ان الفتيات دفنوا و هم أحياء ! و قام بتبليغ الشرطة بالحادثة متهما العم بجريمته . و بعد 15 يوما يموت أحد أفراد العائلة . و عندما أرادوا دفنه , وجدوا تحت الرمل الفتاتان الصغيرتان على قيد الحياة .

هذه الحادثة أغضبت الناس و حكم على الرجل بالإعدام

وقد سؤلت الفتات الكبرى عن كيفيت بقائها على قيد الحياة , فقالت :' كان يجيء إلينا كل يوم رجل , كان هذا الرجل يلبس ثياب مشعّة و كان له جروح نازفة في يديه , كان يأتي و يطعمنا . و قد أيقظ أمي و بتالي فقد أستطاعت أن ترضع أختي . '

قالت الفتات هذا الكلام في مقابلة على التلفزيون المصرية الوطنية , و أفادة امراة مسلمة عبرأخبار مؤكدة. قالت فيها على التلفزيون الشعبي : ' كان هذا بلا شك السيد المسيح , لأن لا أحد غيره يستطيع فعل مثل هكذا أشياء! '

المسلمون يؤمنون بأن السيد المسيح يستطيع فعل هذا , ولكن الجراح تشير إلى أن السيد المسح حقا قد صلب , وأيضا من الواضح أنه على قيد الحياة ! , وأيضا من الواضح أن الطفلة لا تستطيع أن تخترع قصة مثل تلك , و أساس فإن من المستحيل بقاء الطفلتان على قيد الحياة بدون معجزة حقيقية ,

السيد المسيح ما زال يقلب العالم رأسا على عقب † †

Հույս, Հավատ, ՍԵՐ

Եթէ մարդկանց եւ հրեշտակների լեզուներով խօսիմ, բայց սէր չ’ունիմ, ես եղայ ձայն հանող պղինձ, կամ հնչեցող ծնծղայ։ Եւ եթէ մարգարէութիւն ունենամ, եւ գիտենամ ամեն խորհուրդները եւ ամեն գիտութիւնը. Եւ եթէ ամեն հաւատքն ունենամ, մինչեւ սարերն էլ տեղափոխելու, բայց սէր չ’ունիմ, ոչինչ եմ։ Եւ եթէ իմ ամեն ապրանքներն աղքատներին ուտեցնեմ եւ իմ մարմինը մատնեմ որ այրուի, բայց սէր չ’ունիմ, ես ոչինչ օգուտ չեմ ունենալ։ Սէրը երկայնամիտ է՝ քաղցր է. Սէրը չէ նախանձվում, չէ գոռոզանում, չէ հպարտանում։ Չէ լրբանում, իրը չէ որոնում, չէ գրգռվում, չարը չէ մտածում. Անիրաւութեան վերայ չէ ուրախանում, բայց ուրախանում է ճշմարտութեան հետ. Ամեն բանի դիմանում է. Ամեն բան հաւատում է, ամեն բանի համար յոյս ունի, ամեն բանի համբերում է։ Սէրը երբէք չի վերջանալ. Եթէ մարգարէութիններ կան՝ կ’խափանուին. Եթէ լեզուներ՝ կ’լռեն. Եթէ գիտութիւն՝ կ’խափանուի։

Որովհետեւ փոքր ի շատէ գիտենք. Եւ փոքր ի շատէ մարգարէանում ենք։ Բայց երբոր կատարեալը գայ, այս փոքր ի շատէն կ’խափանուի։ Երբոր երեխայ էի՝ երեխայի պէս էի խօսում, երեխայի պէս էի մտածում, երեխայի պէս էի համարում. Բայց երբոր մարդ եղայ, այն երեխայութեան բաները խափանեցի։ Որովհետեւ հիմա հայելու մէջ օրինակով ենք տեսնում, բայց այն ժամանակ դէմադէմ. Հիմա փոքր ի շատէ եմ տեղեակ, բայց այն ժամանակն այնպէս կ’գիտենամ՝ ինչպէս գիտեցուած եմ։ Ապա ուրեմն մնում է հաւատք, յոյս, սէր. Այս երեքը, եւ սորանցից մէծը սէրն է։

Ա Կորնթացիս 13 գլուխ

Ռայնհարդ Բոնկե 2005

Ռայնհարդ Բոնկեի ավետարանչությունը
Ավստրալիայում: Hillsong (2005), Սիդնեյ

,

1 Թեսաղոնիկեցիս 5

1 Բայց այն ժամերի եւ ժամանակների համար, եղբարք, պէտք չ’ունիք գրել ձեզ։ 2 Որովհետեւ դուք ինքներդ հաստատ գիտէք, թէ Տիրոջ օրը ինչպէս գիշերուայ գող՝ այնպէս կ’հասնէ։ 3 Վասն զի երբոր կ’ասեն թէ խաղաղութիւն եւ ապահովութիւն է, այն ժամանակ յանկարծակի կ’հասնէ նորանց վերայ կորուստը ինչպէս ցաւը յղիի վերայ, եւ նորանք չեն պրծնիլ։ 4 Իսկ դուք, եղբարք, խաւարումը չէք, որ այն օրը գողի պէս ձեզ վերայ հասնէ։ 

   5 Դուք ամենդ լոյսի որդիք էք եւ ցերեկի որդիք, գիշերինը չենք եւ ոչ խաւարինը։ 6 Ապա ուրեմն չ’քնենք ուրիշների պէս, բայց արթուն եւ զարթուն լինենք։

Ընտրություն. կյանք, մահ

   Տեր Հիսուսի ասածները իրականանում են մեր օրերում և այն էլ մեր իսկ աչքերի առաջ: Տերն ամեն անգամ մեր սրտերի հետ խոսում է և կանչում: Նա մեզ սիրում է: Մեր գործը միայն մեկ բան է. ընտրություն կատարել:
   Իսկ դո՛ւ ընտրե՞լ ես... և ո՞ւմ ես ընտրել: Տերը քեզ տվել է ազատ կամք, որ դու ընտրություն կատարես: Ո՛չ ոք չի կարող քեզ խանգարել ընտրության մեջ. ո՛չ քո մայրը, ո՛չ քո հայրը, ո՛չ քո ամուսինը (կինը), ո՛չ քո եղբայրները և քույրերը, հարազատները, ծանոթները, ընկերները, աշխատակիցները, անգամ սատանան ու դիվային ամբողջ աշխարհը, և նույնիսկ հենց Ինքը՝ Աստված: Աստված ամենը ստեղծեց Իր կամքով, բայց ընտրությունը, թե մենք որը կընտրենք՝ կյանքը, թե մահը, թողեց մեզ: Բայց Տերը առաջարկում է որ կյանքը ընտրենք, որ ապրենք. Տես, ես այսօր քո առաջն եմ դնում կեանքը եւ բարին, մահը եւ չարը. Որ ես այսօր քեզ պատուիրում եմ, որ քո Եհովայ Աստուծուն սիրես, նորա ճանապարհներումը գնաս, եւ նորա պատուիրանքները, կանոնները եւ դատաստանները պահես, որ ապրես...Երկրորդ Օրինաց 30.15,16
   Եթե դու Հիսուսին չես ընտրել, ապա չես էլ հավատում Նրան, դու մահն ես ընտրել: Նրան հաւատացողը չի դատապարտուիլ, իսկ չ’հաւատացողն արդէն դատապարտուած է. Որովհետեւ չհաւատաց Աստուծո միածին Որդու անունին։ Հովհ 3.18
   Մենք այս աշխարհում ապրում ենք մի բանի համար, որ Հիսուսին հավատանք, որպեսզի կյանք ունենանք:
   Հիսուսը նորան ասեց. Ես եմ ճանապարհը եւ ճշմարտութիւնը եւ կեանքը. ոչ ով չի գալիս Հօր մօտ, եթէ ոչ ինձանով։ Հովհ. 14.6
   Հիսուսի շնորքն է, որ դու ապրում ես. Նա չի ուզում, որ դու կորսվես. հասկացի՛ր, Նա քեզ հետևում է քո ամեն քայլի մեջ, քո ընտրությունների մեջ:
   Ով մարդկություն, որ ապրում ես, դա Հիսուսի շնորքն է...Բայց Տէրը հաճեց նորան զարկել՝ ցաւեցնել. Երբոր նորա հոգին մեղքի զոհն արաւ, նա պիտի սերունդ տեսնէ, եւ օրերը երկրացնէ. Եւ Տիրոջ հաճութիւնը պիտի յաջողուէ նորա ձեռքովը։ Եսայիա 53.10
   Հիսուսին եկ որ կյանք ունենաս... Որովհետեւ ինձ գտնողը կեանք է գտել, եւ Տէրիցը շնորհք կստանայ։ Բայց ինձ դէմ մեղանչողը կվնասէ իր հոգիին, բոլոր ինձ ատողները մահն են սիրում։ Առակաց 8.35,36
   Մենք ոչ թե կյանք ունենք դրա համար ենք ապրում, այլ ապրում ենք որ ԿՅԱՆՔԸ ընտրենք: Նրա համար՝ ինչպէս Սուրբ Հոգին ասում է. Այսօր՝ եթէ նորա ձայնը լսէք, Մի խստացնէք ձեր սրտերը...Եբր.3.7,8

   Իսկ եթե ընտրել ես Կյանքը, ապա դու երջանիկ ես, զգույշ կաց, որ այդ գանձը չկորցնես... Կացէք ինձանում՝ եւ ես ձեզանում. Ինչպէս որ ճիւղն իր անձիցը կարող չէ պտուղ բերել, եթէ որթումը չ’մնայ, այսպէս ոչ էլ դուք՝ եթէ ինձանում չ’մնաք։ Հովհ. 15.4
  Ահա ես գալիս եմ շուտով. պահիր այն որ ունիս, որ ոչ ով չ’առնէ քո պսակը։ Հայտ. 3.11

Աշխարհի վերջը գուժող 7 նշանները

Կը սիրէմ Քեզ

Կ՛ըսես, թե՝ ես կը սիրէմ Քեզ:
Կը բարկանաս, կը նախատես,
Կը տրտնջաս, կը բամբասես,
Կը բողոքես,
Հետն ալ կ՛ըսես՝ կը սիրէմ Քեզ:

Կը բողոքես, կը հայհոյես,
Կը նախանձես,
Կ՛արհամարհես ուրիշներու,
Նորեն կ՛ըսես՝ կը սիրէմ Քեզ:

Կը շնանաս մտքով թաքուն,
Կը խռովես ու կը նեղվես,

Հպարտություն կուգա վրադ,
Խեթ կը նայես ասոր, անոր,
Ու կ՛ըսես, թե՝ կը սիրէմ Քեզ:

Շատ կը խոսես պարապ բաներ,
Կը թափառես ասդին, անդին,
Ծաղր կ՛ընես ասոր, անոր,
Կը զրպարտես ու կը դատես,
Վերջն ալ կ՛ըսես՝ կը սիրէմ Քեզ:

Երբ քեզ կ՛ատեն, կը նախատեն,
Դուն ալ անոնց նույնը կ՛ընես,
Խոսքը ըսեն՝ փոխարենը
Երկու կ՛ըսես, չես համբերե ու չես ներե
Ու դեռ կ՛ըսես՝ կը սիրէմ Քեզ:

Ա՜խ, սիրելիս, դուն չգիտես՝
Այդ մեղքերով նորեն Ինծի կը չարչարես,
Խաչափայտը ուսիս կու տաս
Ու Գողգոթա լեռը կը հանես
Եվ վերքերս կը նորոգես,
Հետն ալ կ՛ըսես՝ կը սիրէմ Քեզ:

Մի՞թէ սէր է այս ըրածդ,
Գիտե՞ս արդյոք, ի՞նչ է սէրը:
Իմ Սուրբ Գրքում պարզ կը գրեմ,
Թե Զիս սիրես՝ պատվիրաններս պիտի կատարես:
Սէր է նաև լուռ զոհվելը,
Նայիր խաչին, որ համոզվես:

Բարի լուր

Տարօրինակ մարդ արարած

Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած
Մոմի լույսով` խավարի մեջ համատարած
Կհալածես դու տեսիլքներ արևավառ
Կխարխափես և խավարին չես հավատա:

Արցունքներիդ միգամածին խորին տմույն
Գիտես նայել արշալույսի ճաճանչներին
Սգի քողի տակ հուսալից դու սիրահար`
Կտառապես և վշտերիդ չես հավատա:

Վզիդ շղթա և թևերիդ ծանր կապանք`
Դու կփորձես արծիվներին վայել ճախրանք
Եվ այս կյանքի մեծ բանտի մեջ բազմակամար
Դու կխեղդվես` շղթաներիդ չես հավատա:

Փուշ ու տատասկ քեզ կարյունեն ճամփիդ վրա,
Բայց խոցոտված քո մատներով արյունլվա
Դու կորոնես ծաղիկների հոգին պայծառ,
Ցավից կոռնաս և ցավերիդ չես հավատա:

Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած
Քո ձեռքերով հողին կտաս կյանքեր ծաղկած
Կզգաս դեմքիդ մահվան քամին և հողմավար
Կընկնես անշունչ, սակայն մահվան չես հավատա:

Մուշեղ Իշխան

Սադհու Սունդար Սինգհ

   Մոր մահից հետո Սունդարն ավելի ագրեսիվ դարձավ և ավելի հակադրվեց քրիստոնեությանն ու Աստվածաշնչին: Մի օր աշակերտների ներկայությամբ նա պատռեց ու այրեց Աստվածաշունչը՝ հայտարարելով, որ նրանում գրված ամեն ինչ սուտ է: Նա բացահայտ ատելությամբ էր վարվում նաև քրիստոնյաների՝ ուսուցիչների ու միսիոներների հետ՝ ծաղրելով և անպատվելով նրանց: Դրան զուգահեռ նա ամեն կերպ ջանք էր գործադրում գտնել խաղաղությունը: Տասնհինգ տարեկանում տղան ոչ միայն քաջատեղյակ էր կրիշնայական «Բհագավագիտային», հինդուիստական «Վեդաներին», «Գրանթին» այլև Ղուրանին, բայց հոգու խաղաղություն չէր գտնում: Ինչքան նա բացում էր Աստվածաշունչը և կարդում, այնքան իրեն կողոպտված ու փոթորկված էր գտնում:

   Մի օր նա հոր ներկայությամբ ծվեն-ծվեն արեց Աստվածաշունչը և կրակը նետեց՝ ասելով. «Այս գիրքն ինձ խենթացնում է, պետք է ոչնչացնել արևմուտքի կրոնը»: Երեք օր անց նրա գլխում մի միտք ծագեց՝ վերջ տալ կյանքին: Խոր հուսահատության մեջ նա որոշեց, որ վերջին անգամ կաղոթի Աստծուն, և եթե Աստված տեսանելիորեն չհայտնվի իրեն, ապա ինքնասպան կլինի՝ իրեն գնացքի տակ գցելով: Նա մտածում էր. «եթե այստեղ խաղաղություն չի գտնում, գուցե այնտեղ՝ հանդերձյալ կյանքում գտնի»: Նա համոզված էր, որ Քրիստոսը հաստատ չի հայտնվի իրեն, քանի որ չկարողացավ ազատել Ինքն իրեն, ապա ինչպես կարող է օգնել մեկ ուրիշին:

   Այսպիսով՝ 1904 թվականի դեկտեմբերի 18-ին՝ երեկոյան, նա հրաժեշտ տվեց հորը՝ ասելով. «Մնաս բարով, հա՛յր, այլևս ինձ ողջ չես տեսնի, վաղը ինձ մեռած կգտնես»: Երբ հայրը սարսափած հարցրեց՝ ինչու, երիտասարդ Սունդարը պատասխանեց. «Ոչ կրոններն ինձ հանգիստ տվեցին, ոչ հարստությունն ու կրթությունը, ոչ էլ աշխարհի որևէ հաճույքը»: Հայրը լուրջ չընդունեց որդու հայտարարությունը՝ մտածելով, որ դա հուսահատության և ճգնաժամի հերթական պահ է:

Սամվել Ղազարյանի վկայությունը

    Մի վախենար, որովհետեւ ես քեզ փրկել եմ, քո անունովը կանչել եմ, թե դու իմն ես։ Երբոր ջրերիցն անցնես, ես քեզ հետ եմ, եւ եթե գետերովը՝ նրանք քեզ չեն ողողիլ. երբոր գնաս կրակի միջովը, չես այրվիլ, եւ բոցը քեզ պիտի չվառե։ Որովհետեւ ես Տերս քո Աստուածն եմ ։ Եսայիա 43:1-3

դիտեք՝ www.a1plus.am

   Այն ամենը, ինչ կատարվեց ինձ հետ 2012թ. հոկտեմբերի 22-ին, ես երբեք չեմ կարող մոռանալ և ուզում եմ այդ մասին վկայել Աստծու փառքի համար:

   Երբ աշխատանքի բերումով ես Երևանի “Այրարատ” տոնավաճառի դիմաց գտնվող Լունապարկում էի (մասնագիտությամբ նկարիչ-դիզայներ եմ, նկարում եմ կարուսելների վրա), կարուսելներից մեկի վերանորոգման ժամանակ երկաթյա գունդը (մոտ 200կգ), ընկնելով, հարվածեց գլխիս: Այդ հարվածից ես մահացա, որովհետև իմ հոգին դուրս էր եկել մարմնիցս և մոտ երկու մետր բարձրությունից ես տեսնում էի տեղի ունեցող ամեն ինչ, նաև ընկած մարմինս` կոտրված ու արնաշաղախ գլխով: Տեսա, թե ինչպես էին մարդիկ խառնվել իրար, ոմանք շփոթված ու վախեցած նայում էին այդ տեսարանին: Ես տեսա Հիսուսին, որ գալիս էր իմ կողմը: Մտածում էի` երևի Հիսուսը եկել է իմ հոգու համար, ու երբ Նա ձեռքը մեկնեց ինձ, ես ձեռքս Նրան տվեցի, և Հիսուսն ինձ վեր բարձրացրեց:

   Մարմինս տանում էին հիվանդանոց: Այդ ժամանակ ես մարմնի մեջ չէի և ոչ մի ցավ չէի զգում, մտածում էի, որ ինձ մոտ արդեն ամեն ինչ լավ է: Ես չգիտեի, թե ուր է տանում ինձ Հիսուսը, և ուզում էի տուն գնալ: Բայց Հիսուսը, ձեռքս բռնած, ինձ փողոցով դեպքի վայրից տանում էր հիվանդանոց: Ես հիշում եմ Հիսուսի ձեռքերը, որ մեկնեց ինձ. Նրա երկու ձեռքերի վրա էլ կային մեխերի տեղերը, իսկ ճակատին փշե պսակի հետքերն էին: Ես փորձում էի ձեռքս քաշել Նրա ձեռքից, խնդրում էի, որ ինձ չտանի հիվանդանոց, քանի որ չէի պատկերացնում, թե ինչ վատ վիճակում եմ, և եթե Հիսուսը ձեռքս թողներ` կմեռնեի: Հիսուսը հարցրեց, թե ինչու եմ ես վախենում: Ես պատասխանեցի, որ վախենում եմ՝ բժիշկներն ինձ ցավեցնեն: Նա ասաց, որ հանգիստ լինեմ, Ինքը չի թողնի, որ որևէ մեկն ինձ ցավեցնի:

   Վերջապես հասանք հիվանդանոց: Այնտեղ կային շատ բժիշկներ, պահակներ, որոնք մարդկանց չէին թողնում մտնել այդ բաժանմունք: Երբ մենք անցնում էինք նրանց կողքով, նրանք նայում էին մեր կողմը, բայց մեզ չէին տեսնում: Մենք անցանք նրանց կողքով ու մտանք ներս: Մտանք ամբողջովին սպիտակ, ոչ շատ մեծ մի սենյակ: Սենյակում շատ մահճակալներ կային: Հիսուսն ինձ տարավ մի մահճակալի մոտ և պառկեցրեց սպիտակ սավանի վրա: Ես ինչ որ մտածում էի, Նա հասկանում ու պատասխանում էր ինձ: Այդ պահին մտածեցի` ինչպե՞ս է լինելու իմ վիրահատությունը, ներսում ո՛չ բժիշկ կա, ո՛չ բուժքույր, ո՛չ էլ վիրահատական գործիքներ: Մտածեցի` երևի մի հրաշք կանի, և ես անմիջապես կառողջանամ: Բայց Նա ձեռքով նշան արեց, և սենյակ մտան մոտ 50 հոգի (թիվը ստույգ չեմ կարող ասել): Դրանք հրեշտակներ էին` երկար սպիտակ խալաթներ հագած, նրանց դեմքերը լուսափայլ էին ու շատ մաքուր: Նրանց բոլորի ձեռքերին ծղոտե տուփեր կային: Նրանք բացեցին այդ տուփերը, որոնց մեջ կային բազմաթիվ գործիքներ, որոնց նմանը երբեք չէի տեսել: Հիսուսն սկսեց վիրահատությունը: Նա միայն նայում էր հրեշտակների դեմքերին, և նրանք հասկանում էին` ինչ էր անհրաժեշտ Հիսուսին: Երևի այդ վիրահատությունը տևեց մոտ 15-20 րոպե, այդ ընթացքում իմ հոգին մարմնիցս վերև էր կանգնած ու նայում էր, թե ինչ է կատարվում այդտեղ: Երբ Հիսուսը վերջացրեց, հոգիս ետ մտավ մարմնիս մեջ: Ես հարություն առա ու այդ ժամանակ ցավ զգացի. մինչ այդ ոչ մի ցավ չէի զգում: Այդ պահին, երբ ցավ զգացի, մտածեցի, որ լավ կլիներ՝ գոնե անզգայացներ ինձ, որպեսզի ցավ չզգայի: Երբ ես միայն մտածում էի այդ մասին, Նա նայեց դեմքիս, ու ամեն ցավ վերացավ: Հիսուսը միայն նայում էր դեմքիս ու ժպտում: Ես էլ նրա դեմքին էի նայում ու ժպտում: Այդ պահից ես բոլոր ցավերս մոռացա, էլ ոչ մի բան չէի զգում: Երբ Հիսուսը վիրահատությունն ավարտեց, քուն եկավ վրաս, և ես քնեցի: Երբ արթնացա, կողքիս ոչ ոք չկար: Տեսա միայն բժիշկներին, որ զրուցում էին: Նրանք չգիտեին, որ ես գիտակցության եմ եկել, քանի որ մտածում էին, որ չեմ ապրի կամ, լավագույն դեպքում, գիտակցության չեմ գա: Բժիշկները խոսում էին վիրահատություն անելու մասին, բայց վստահ չէին, որ դրանից հետո ես կապրեմ: Նրանց չէր էլ կարելի մեղադրել, քանի որ նրանք վստահ չէին իրենց ուժերին: Աստված ինձ ցույց տվեց, որ ինձ կյանք տվողը ոչ թե նրանք են, այլ Ինքը, այսինքն` իմ կյանքն ինձ տվել է Հիսուսը: Երբ բժիշկները մոտեցան ինձ ու զննեցին, նրանցից մեկն ասաց, որ ես չեմ ապրի, մյուսն էլ ասաց, որ ամենաշատը 2-3 օր կապրեմ, իսկ եթե ապրեմ էլ, անպայման մեծ խնդիրներ կունենամ, քանի որ ամեն ինչ կապված է ուղեղիս հետ:

Ս.Ղազարյանի գանգի վնասվածքի նկարը՝ կատարված հիվանդանոցում,

համակարգչային շերտանկարահանմամբ (տոմոգրաֆիա)

   Բայց անգամ նրանց խոսքերը լսելով` ես չվախեցա, որովհետև տեսել էի այն ամենը, ինչ Հիսուսն էր արել այդտեղ: Ես չէի կարողանում խոսել, բայց ուզում էի վեր կենալ մահճակալից ու նրանց պատմել, թե ինչ է արել Հիսուսը և մտածում էի, որ նրանք էլ անպայման կհավատան:

   Երբ արդեն արթնացել էի, բժիշկներն ինձ պատմում էին, որ երբ հավատացյալներից կամ հարազատներիցս որևէ մեկը մտնում էր ինձ մոտ՝ ինձ համար աղոթելու, սարքի վրա երևում էր, որ սրտիս աշխատանքն արագանում է: Բժիշկներն ասում էին, որ նման բան չէին տեսել` դեղորայքային կոմայի մեջ գտնվող մարդն զգա իր մոտ մտած հարազատների ներկայությունը: Դեղորայքային կոմայից ես արթնացա 10 օր հետո: 16-րդ օրն ինձ տեղափոխեցին պալատ: Երբ ես պալատում էի, Աստված Իր Խոսքով խոսեց ինձ հետ. «Նեղ դռնէն ներս մտէք. վասն զի լայն է այն դուռը ու ընդարձակ՝ այն ճամբան, որ դէպի կորուստ կը տանի. և շատուոր են անոնք որ անկէ կը մտնեն: Վասն զի նեղ է այն դուռը ու նեղուացք է այն ճամբան, որ դէպի կեանք կը տանի. և քիչուոր են անոնք որ զանիկա կը գտնեն» (Մատթէոս 7.13-14):

   20-րդ օրը, երբ կոկորդիցս հանեցին շնչառական խողովակները, ես սկսեցի խոսել, թեև, ըստ բժշկական պրակտիկայի, ես պետք է խոսեի 5-6 ամիս հետո:

Ինձ պալատ տեղափոխելուց հետո պրոֆեսոր Ռ.Ֆանարջյանը ծնողներիս ասել էր, որ իր 29 տարվա աշխատանքային պրակտիկայում նման բան չի տեսել, և որ սա իսկական հրաշք է:

   25-րդ օրը ես արդեն տանն էի: Հիմա ես և՛ քայլում եմ, և՛ խոսում, ու ոչ մի խնդիր չունեմ: Այս դեպքից հետո մտածում էի, թե ինչո՞ւ այս ամենը եղավ ինձ հետ...: Շարունակությունը կարդացե՛ք ԲԱՐԻ ԼՈՒՐ ամսաթերթի 2012 թվի դեկտեմբեր ամսվա համարում:

Վերստին ծնունդ

    Անգլիացի մի քարոզիչ, որը գործում էր նաև անգլիական բանակում, մի մեծ եկեղեցում քարոզ կարդաց՝ մեջբերելով վերոհիշյալ համարը: Ավարտելով իր խոսքը՝ նա ասաց. «Բարեկամներս, ոչինչ, ոչինչ չի փոխարինում վերստին ծննդյանը: Կարող ես եկեղեցու անդամ լինել, ամենամեծ եկեղեցու, սակայն անդամակցել՝ չի նշանակում բոլորովին վերըստին ծնունդ ապրել»: Ապա, մատնացույց անելով իր կողքին նստած մի վարդապետի, ասաց.

    «Կարող ես վարդապետ դառնալ իմ այս բարեկամի նման, բայց վերստին ծնված չլինել: Հիսուս ասել է, որ եթե մարդը նորից չծնվի, չի կարող Աստծո թագավորությանն արժանանալ»:

    Քարոզիչը, որ անգլիայի արքեպիսկոպոսն էր, մի շարք օրինակներով բացատրեց, որ գրասենյակներ զբաղեցնող բարձրաստիճան հոգևորականները բոլորովին ցույց չեն տալիս, թե իրենք վերստին ծնունդ են ունեցել:

    Քիչ անց արքեպիսկոպոսը մի գրություն ստացավ. «Սիրելի՛ քարոզիչ, երեսուն տարի է, ինչ ես եկեղեցու պաշտոնյա եմ: Երբ ինձ մատնացույց արեցիք, միայն այդ ժամանակ հասկացա, որ ես վերստին ծնունդ չեմ ունեցել»:

    Սիրելի ընթերցող, իսկ դու վերստին ծնվե՞լ ես: Դու էլ լսիր Հիսուսի խոսքերը և վերստին ծնունդ ապրիր՝ ապաշխարելով:

Death ռոքի նախկին սիրահարի վկայությունը 2009

Էդուարդ Հունանյան  (համառոտ վկայություն)